به گزارش گلاره سهیل بیگی، خبرنگار خبرگزار موج کرمانشاه، به‌راستی کدام‌یک اولویت دارد "حفظ بنیاد خانواده یا حفظ منافع ملی"، وقتی زنی تمام عمر تلاش می‌کند تا به بازی‌های جهانی و آسیایی راه پیدا کند و درست در لحظه آخر ممنوع‌الخروج می‌شود چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟

آیا این جمله که شوهرش راضی نیست یا اختلاف خانوادگی داریم نباید برود توهین به زنان این مملکت نیست؟ چرا باید اختلاف خانوادگی بر روی منافع ملی ما تأثیر مستقیم داشته باشد آیا فدراسیون‌ها نباید از اول اطمینان حاصل کنند که مربیان و بازیکنان حتماً در مسابقات شرکت خواهند کرد و بعد سرمایه‌گذاری کنند؟ خدا را شکر که در چند مورد قانون مستقیم دخالت کرده و با حکم دادستانی چندین ورزشکار برای کشور عزیزمان افتخارآفرینی کرده‌اند.

واقع امر این است که قانون ممنوع‌الخروجی زنان نیازمند تغییرات جدی است که هم شان و جایگاه زنان ما حفظ شود و هم آسیبی به منافع ملی ما نزند و سرمایه‌های ما حفظ شوند شاید بگویید رفتن یا نرفتن یک ورزشکار به مسابقات چه اهمیتی دارد شخص دیگری را جایگزین می‌کنیم اما بار روانی که به کل تیم وارد می‌شود، درست قبل از مسابقات را نمی‌شود انکار کرد و با اتفاقات پیش رو چنین به نظر می‌رسد که یا مسابقات برون‌مرزی زنان را به‌طورکلی کنسل کنید یا یک قانون محکم حمایت از زنان وضع کنید.

در ماده ۵۷ لایحه «حفظ کرامت و حمایت از زنان در برابر خشونت» آمده است که «زنانی که برای خروج از کشور نیاز به اذن همسر دارند، در صورت خودداری غیرموجه وی از اعطای اذن، می‌توانند ضمن تقدیم دادخواست، مدارک و مستندات خود مبنی بر ضرورت خروج از کشور را به دادگاه خانواده تسلیم کنند. دادگاه خارج از نوبت نسبت به موضوع رسیدگی کرده و در صورت احراز ضرورت امر، عنداللزوم پس از اخذ تأمین مناسب، اذن خروج از کشور با ذکر مدت و دفعات سفر خواهد داد».

سمیرا زرگری، سرمربی تیم اسکی آلپاین زنان نتوانست تیمش را در سفر به ایتالیا همراهی کند چون همسرش او را ممنوع‌الخروج کرده است. او سومین زن ورزشکاری است که به دلیل اختلاف با همسرش نتوانسته در رقابت‌های جهانی شرکت کند.

ممنوع‌الخروج های دیگر ورزش بانوان ایران فقط اختصاص به رشته‌های بالا ندارد. بر اساس یک خبر تائید نشده دیگر ممنوع‌الخروج ها از رشته‌های گلف، هندبال، پینگ‌پنگ، تنیس، تیراندازی، دوومیدانی و فوتبال هستند. البته چون ورزشکاران ملی‌پوش نیستند خبر مربوط به آن‌ها چندان مهم نمی‌رسد اما واقعیت این است که بانوان چون پشتوانه‌ای ندارند و زحمت دادگاه رفتن را به خود نمی‌دهند همیشه کوتاه می‌آیند و از حق خود برای شرکت در مسابقات می‌گذرند.

الهه منصوریان در واکنش به این موضوع یک استوری تهدیدآمیز برای همسر آینده‌اش منتشر کرد و نوشت:

«خیلی دوست دارم روزی را ببینم که ازدواج کردم و همسرم من را به خاطر مسابقاتم ممنوع خروج کرده، ببینم شهامتش را دارد با من روبرو بشود، آ روز باید جلوی کل مردم کشورم بگوید غلط کردم تا بگذارم زندگی کند»

خانم منصوریان شما حرف دل خیلی از زنان این کشور را به‌صورت غیرمستقیم بیان کردید اما خشونت تنها چاره کار نیست و همه هم الهه منصوریان نیستند

امیدواریم آیین‌نامه جدیدی برای اعزام ورزشکاران خانم منطبق بر قانون اساسی و حفظ کیان خانواده وضع شود که دیگر شاهد این‌گونه محرومیت‌های یک‌طرفه، شخصی و غرض‌ورزی و حسادت‌های کودکانه نباشیم. قانون تنها تکیه‌گاه و روزنه امید برای همه ماست.