به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج اصفهان، دوسال کوران کرونا همه شئون جامعه را به هم ریخت اما در این میان هنر و خصوصاً تئاتر که حیات خود را مدیون حضور فیزیکی تماشاگران است بیش از بقیه آسیب دید. پیش از این نیز، تئاتر روزگار خوبی نداشت و کرونا تنها می توانست تیر خلاص سهمگینی بر پیکر این هنر اصیل باشد. هنری که به سبب هیاهویی که ندارد، دغدغه مسئولین امر نیز قرار نگرفته است.

حالا بعد از دوسال اما تالار هنر اصفهان بعنوان میعادگاه اهالی تئاتر که در همین دوران بازسازی شده با حمایتی که مدیرعامل کاربلد سازمان فرهنگی تفریحی شهرداری اصفهان، مجتبی شاهمرادی از هنر داشته و دارد، روزگار نو را آغاز نموده و این شبها میزبان اثری از احسان فاضلی با نمایشنامه فاطمه مکاری است.

تئاتر «پُک» تازه ترین ساخته فاضلی مانند دیگر آثار او قصد ندارد آسیب های جامعه را با شیوه های مستقیم و شعارزده بیان کند. او مانند دیگر آثارش، مخاطب را در مواجهه با یک واقعه‌ی قابل تامل در سیاهی تماشاخانه رها می کند تا مخاطب، خود به نتیجه ای که میخواهد برسد.

ریتم حساب شده کار حالا تبدیل به شاخصه مؤلفی به نام احسان فاضلی است که مانند آخرین کار او توانسته حق نوشته‌ های شاعرانه فاطمه مکاری را به خوبی ادا کند. البته نباید غافل ماند که این هنر فاطمه مکاری است که مرز دلزدگی و بیان شاعرانه را خوب می داند و لابلای صحنه هایی که کارگردان خلق می کند، نیشتر شعر را به جا و به موقع می‌زند.

این اما همه ماجرا نیست. فرزاد قاسمی بازیگر نقش کاوه نیز در نمایش پک بازی متفاوتی را ارائه کرده آنچنان که میتوان این بازی جدید او را ورود به فصل تازه ای از بروز استعدادهای او دانست. همچنین بازی درخشان رادنوش مقدم که بی شک آینده ای درخشان برای بازیگری در انتظار اوست در نمایش پک توانسته یک سروگردن از کارهای قبلی بالاتر بایستد.

 لیلای نمایش پک اگرچه کوتاه اما قابلیت های چشمگیری را از رادنوش مقدم به تئاتر ارائه می‌کند. فاصله چند ثانیه ای خندیدن با اشک هایی که هنوز از صحنه چند ثانیه پیش رو صورت او نقش می‌بندند، حکایت از بازیگری دارد که سالها تجربه اجرا و تدریس را به وضوح در بازی موثر نمایش پک به رخ می کشد.

اگرچه همه آنچه گفته شد تنها بخشی از جذابیت های آخرین اثر احسان فاضلی است اما او عادت کرده فارغ از هیاهوهای مرسوم، کارش را انجام بدهد و این شبها فرصت مغتنمی است تا بعد از دوسال جامعه را با تئاتر بیدار کنیم.

آن هم تئاتر در استانی که داعیه دار نمایش در کشور است و هنوز ظرفیت های خوبی برای ارائه دارد.

«وقتی میای که خوابم، صدات میره تو صدام، نگات میره تو چشام، رو زبونم تو رو حل میکنم، تلخ میشی تو تنم، رشد میکنی تو دستام، جون میگیری تو پاهام، تو اومدی»

(بخشی از نمایشنامه پُک)