به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری موج، اینکه جنگ احتمالی با کره شمالی مانند یک بازی شطرنج آرام و منظم باشد تصور باطلی است؛ دو طرف نه لزومی به رعایت نوبت دارند و نه درکی از سطح واکنش‌های تهاجمی و تدافعی یکدیگر خواهند داشت. اما این برداشت غلط در موضع‌گیری‌ها و اقدامات هر دو طرف دیده می‌شود.

اولاً، به نظر می‌رسد روی قدرت بازدارندگی سامانه‌های دفاع موشکی که در اطراف مرزهای کره جنوبی و ژاپن کار گذاشته‌شده در برابر موشک‌های قاره‌پیمای نزدیک بُرد، میان برد و نیز دوربرد کره بیش‌ازحد حساب‌شده است.

برای مثال می‌توان به سامانه «سپر دفاع موشکی» و نیز سامانه ضد موشکی تاد اشاره کرد که در برابر موشک‌های میان برد، به ترتیب رکورد رهگیری ۸۳ درصد و ۱۰۰ درصد را ثبت کرده‌اند. همچنین سامانه‌های دفاعی کوتاه بُرد مانند، پاتریوت نیز نسبت به قبل به‌شدت تقویت‌شده‌اند.

اگرچه این ارقام خوشحال‌کننده هستند، اما پاره‌ای از محاسبات دیگر نگران‌کننده به نظر می‌رسد، زیرا رکورد بالای مقاومت در برابر موشک‌های کوتاه برد و میان برد با رکورد پایین‌تر موشک‌های ویرانگر قاره‌پیما جبران می‌شود. این رقم حدود ۵۰ درصد است.

نکته دوم این است که ارقام ثبت‌شده برای شرایط رزمایشی و کنترل‌شده بوده و مشخص نیست در شرایط واقعی رکوردها به چه میزانی افت کند. سومین نکته نیز این است که در شرایط رزمایشی، تعداد موشک‌هایی که شلیک‌شده بود کم بوده و مشخص نیست در یک حمله واقعی چه تعداد موشک از سوی دشمن شلیک شود. همچنین سامانه دفاعی «جی.ام.دی» نیز تنها رکوردی ۴۴ درصدی را در رهگیری موشک‌های قاره‌پیما از خود برجا نهاده است.

همچنین سامانه تاد که در خطوط دفاعی کره جنوبی مستقرشده نیز در هر بار تنها قادر به شلیک ۴۸ موشک رهگیر است و هر سامانه قادر است نهایتاً ۱۶ بار موشک رهگیر شلیک کند.

باوجود انواع فنّاوری‌های ضد موشکی، به نظر می‌رسد موارد فوق نخستین ابزارهای بازدارندگی باشد. تخمین زده می‌شود که در بالاترین میزان، کره شمالی ۲۰۰ موشک‌انداز را به کار بگیرد و بین ۶۰۰ تا ۱۰۰۰ موشک کوتاه برد و احتمالاً حدود ۱۰۰ موشک میان برد و دوربرد را فاز اول جنگ شلیک کند.

انتظار می‌رود کره شمالی این تعداد موشک را با سرعتی بسیار زیاد و برای دستیابی به مجموعه اهدافی ازجمله فریب، عقب راندن، از بین بردن و نیز از دور خارج کردن برخی از موشک‌های رهگیر دشمن، شلیک کند. قطعاً این حمله شرایطی به‌شدت متفاوت از رزمایش‌ها را خواهد داشت.

تسلیحات شیمیایی و بیولوژیک کره شمالی

دومین سوءبرداشت موجود این است که اگرچه موشک بهترین سلاح برای پرتاب بمب‌های هسته‌ای به شمار می‌آید، اما این امر در مورد دیگر تسلیحات کشتارجمعی نظیر جنگ‌افزارهای شیمیایی و بیولوژیک صادق نیست.

مسئله اصلی این است که اگرچه جامعه بین‌المللی در مورد ممنوعیت استفاده از تسلیحات بیولوژیک و شیمیایی به‌عنوان ابزار جنگی از سال 1925 به اجماع رسیده و این قاعده را در سال‌های 1972 و نیز 1993 روزآمد ساخته، اما درباره پایبندی کره شمالی به این کنوانسیون‌ها هیچ تضمینی وجود ندارد؛ چه اینکه پیونگ‌یانگ به کنوانسیون ۱۹۲۵ پیوسته اما از پذیرش کنوانسیون 1993 خودداری کرده و باوجوداینکه به کنوانسیون 1972 نیز پیوسته، تقریباً هیچ‌یک از الزامات آن را رعایت نمی‌کند.

به‌عبارت‌دیگر نباید احتمال استفاده از تسلیحات شیمیایی توسط کره شمالی را ازنظر دور داشت و حتی شاید جنگ‌افزارهای زیستی هم به این مجموعه اضافه شود.

بااین‌حال به نظر می‌رسد قوی‌ترین ماده‌ای که کره شمالی از میان تسلیحات شیمیایی، در اختیار دارد، عامل اعصاب است که «کیم جونگ نام» به‌وسیله آن در مالزی ترور شد. پس از دهه‌ها بررسی فعالیت‌های پیونگ‌یانگ مشخص‌شده که این کشور سال‌هاست تسلیحات شیمیایی تولید می‌کند.

برآوردهای کره جنوبی نشان می‌دهد، انبار تسلیحات شیمیایی شمالی‌ها متشکل از بالغ 2.5 تا 5 هزار تن انواع مواد شیمیایی است. اگرچه جنگ‌افزارهای شیمیایی در جنگ را می‌توان هم با موشک، هواپیما و یا عامل انسانی پرتاب کرد، اما به نظر می‌رسد کره شمالی ترجیح می‌دهد در حملات شیمیایی خود از 5هزار 400 موشک‌انداز و 4 هزار و 400 فروند توپخانه‌ای که در اختیار دارد استفاده کند.

اگرچه برخی از تحلیل گران نیز معتقدند که بازدیدهای رسمی کیم جونگ اون از کارخانه‌های آفت‌کش و آزمایشگاه‌های دیگر در کره شمالی که معمولاً دارای پوشش خبری ویژه‌ای نیز هست، نشان از وجود برنامه مخفی تسلیحات بیولوژیک این کشور دارد، دانسته‌های ما از جنگ‌افزارهای بیولوژیک پیونگ‌یانگ مبتنی بر حدس و گمان است.

اگرچه به نظر می‌رسد کره شمالی از دهه 1960 مشغول توسعه جنگ‌افزارهای بیولوژیک خود بوده و احتمالاً تاکنون درباره 13 ماده خطرناک زیستی (ازجمله طاعون، سیاه‌زخم، وبا و آبله) پیشرفت‌هایی به دست آورده، اما هیچ‌گونه شواهد دقیقی در اختیار نداریم که نشان دهد برنامه توسعه جنگ‌افزارهای زیستی در کره شمالی با موفقیت جدی همراه بوده است.

همچنین ما نه می‌دانیم که پیونگ‌یانگ برای اهداف تدافعی هم می‌تواند از تجهیزات بیولوژیک خود استفاده کند یا نه و نه می‌دانیم از این مواد به چه ترتیبی استفاده خواهد کرد (از طریق موشک، هواپیمای بدون سرنشین و یا عامل انسانی) و همچنین نمی‌دانیم که این کشور از امکانات تدافعی به‌اندازه کافی برخوردار است که بتواند از سرایت تأثیر جنگ‌افزارهای بیولوژیک به مردم خودش جلوگیری کند یا خیر.

بااین‌حال کمبود اطلاعات درباره فعالیت‌های کشوری که تحت سانسور و مخفی‌کاری شدید نگه‌داشته می‌شود و مدام جامعه بین‌المللی را با پیشرفت‌های هسته‌ای و فناوری نظامی خود شگفت زده می‌کند را نباید تحت هیچ شرایطی به معنای این گرفت که این کشور از جنگ‌افزارهای بیولوژیک برخوردار نیست.

به‌بیان‌دیگر تجهیزات دفاعی مستقر در کره جنوبی، ژاپن و نیز دیگر کشورهایی که در معرض خطر جنگ با پیونگ‌یانگ قرار دارند به‌هیچ‌وجه کفایت نمی‌کند.