به گزارش خبرنگار بین الملل خبرگزاری موج، از سال ۲۰۱۱ که بحران در سوریه آغاز شد، کردها با دولت بشار اسد رئیس جمهور سوریه وارد درگیری نظامی مستقیم نشده‌اند و در مقابل ارتش دولت اسد هم وارد مناطق کردها نشد.

این در حالی است که تا پیش از این کردها همیشه با حکومت‌های سوریه یکی پس از دیگری مخالفت کرده‌اند.

در این میان جنگ جویان کردِ یگان های مدافع خلق (ی پ گ) که متهم به پیروی از ایدئولوژی حزب کارگران کردستان (پ ک ک) هستند، پس از نبرد کوبانی در سال ۲۰۱۴ موفق به جلب اعتماد جامعه‌ی جهانی شدند و این سرآغازی بود برای پیشروی‌های بعدی کردها.

پیروزی یگان‌های مدافع خلق در کوبانی به اجماع جهانی برای حمایت از آن‌ها در برابر داعش انجامید. این اجماع شامل آمریکا و ناتو هم می‌شد. اما مخالفان دولت سوریه کردها را متهم به هم پیمانی با روسیه می‌کنند که شهرهای سوریه را بمب باران می‌کند. آن‌ها همچنین کردها را متهم می‌کنند که با واسطه‌ روسیه با دولت اسد همکاری می‌کنند.

در همین خصوص بثینا شعبان سیاست‌مدار و مشاور رسانه‌ای دولت سوریه ۲۰ فوریه طی سخنانی اظهار داشت که کردها به‌واسطه‌ توافقی با روسیه با دولت همکاری می‌کنند. از این رو بحث راجع به روابط کردها با کرملین نگرانی‌هایی را به ویژه در آمریکا که دولتش به کردها اسلحه داد، ایجاد کرد.

روابط احتمالی کردها و روسیه همچنین نگرانی‌های ترکیه از رشد نفوذ کردهای سوریه در نزدیکی مرز ترکیه با سوریه را تشدید کرد. به خصوص آنکه در ماه اکتبر مسکو آمادگی خود برای همکاری با هر نیرویی علیه داعش در سوریه را اعلام کرد و فرمانده سیپان حمو خواست که روسیه به ی پ گ سلاح بدهد و با آن‌ها در جنگ علیه داعش همکاری کند.

در این میان روسیه حمایت نظامی خود از کردها را تأیید نکرده اما حمایت سیاسی‌اش را در جلسات ۲۱ اکتبر با پ ی د در مسکو اعلام کرد و این جلسات تا جایی پیش رفت که کردهای سوریه ۱۰ فوریه یک دفتر نمایندگی در مسکو باز کنند.

در واقع نیروهای سوریه دموکراتیک از اولویت جامعه ی جهانی برای مبارزه با تروریسم بهره می برد که مخرج مشترک روسیه و آمریکاست. نیروهای سوریه دمکراتیک در مناطق تحت اختیار گروه‌های تروریست مانند داعش و جبهه النصره در سوریه پیش می‌روند و این همان هدفی است که کرملین و کاخ سفید در پی آن هستند. ی پ گ در سال ۲۰۱۵ داعش را در کوبانی شکست داد.

امروز نیروهای سوریه دموکراتیک پایگاه های داعش در شمال استان حلب را محاصره کرده‌اند. آنها کار را از شهر منبیج و مناطق پیرامون آن آغاز کرده و در این راه از حمایت گروه‌های سیاسی مانند "جنبش جامعه ی دمکراتیک" از گروه های سیاسی حامی کردها برخوردارند.

در این میان دولت اردوغان بیش از هر کشور منطقه از وضعیت مذکور ناراحت و خشمگین است. آنها جنگ با پ.ک.ک را شدت بخشیده‌اند و در این راستا گاهی شمال عراق را نیز زیر آتش جنگنده‌های خود می گیرند.

آنکارا در ابتدا امیدوار بود بتواند با ایجاد منطقه حائل در مرز سوریه، قدرت مانور کردها را محدود کند. این کشور حتی در نبرد معروف کوبانی، اجازه عبور نیروهای کرد عراقی به این شهر را برای کمک در عقب راندن داعش نمی داد اما فشار جامعه جهانی، ترکیه را مجبور به تسلیم کرد.

در این شرایط ترکیه که سیاست های خود را در بحران سوریه شکست خورده می بیند، هرگونه رابطه کردها با آمریکا و روسیه را با دقت زیر ذره بین قرار دارد. مقامات آنکارا همچنین تلاش دارند با جلب رضایت تهران، مانع هرگونه خودمختاری و فدرالیسم در مناطق کردنشین سوریه شوند، زیرا می‌دانند با توجه به تحولات مناطق کردنشین ترکیه، کشور سومی که کردها بخواهند مستقل باشند، ترکیه خواهد بود.