متن این بیانیه به شرح زیر است:

سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) توسط 37 دولت در نوامبر 1945 برای اشاعه آموزش، علم و فرهنگ در راستای ارتقای احترام همگانی به حقوق بشر، ارتقای عدالت، حاکمیت قانون و احترام به حقوق بشر و آزادی‌های مشروع ایجاد شد. این نهاد که یک سازمان تخصصی  وابسته به سازمان ملل متحد می‌باشد، در ابتدای تاسیس عمدتاً ویژگی غربی داشت و دولت های غربی مثل آمریکا در دوران جنگ سرد از آن به عنوان یک سازمان مدافع آزادی‌های اجتماعی علیه دولت‌های کمونیستی آن زمان به نحو احسن استفاده می کردند. لیکن با افزایش دولت های عضو (تا ژوئیه 1983 تعداد 160 عضو و در حال حاضر 195 عضو اصلی و 10 عضو وابسته) و به ویژه با عضویت یافتن دولت های تازه از استعمار خارج شده و استقلال یافته، تبدیل به سازمانی شد که استقلال بیشتری داشت و  پیرو چشم و گوش بسته سیاست های آمریکا نبود.

این امر به تدریج، نگرانی‌ها و دغدغه‌هایی را برای آمریکاییان ایجاد کرد. شاید اولین بارقه های نگرانی آمریکا به سال 1974 باز می گردد که یونسکو رژیم اسرائیل را به دلیل تغییر ویژگی های تاریخی اورشلیم، از عضویت در یک گروه کاری منطقه‌ای کنار گذاشت.

متعاقب این امر، آمریکا دادن سهم خود به یونسکو را متوقف کرد و تنها با پذیرش مجدد اسرائیل در سال 1976 اعطای بودجه را از سر گرفت. البته این دولت از سال 2012، در اعتراض به پذیرش فلسطین به عنوان عضو کامل یونسکو، مجدداً پرداخت سهم خود را متوقف کرده است به گونه ای که تا این تاریخ، نزدیک به نیم میلیارد دلار به این سازمان بدهکار است. در ژوئیه سال جاری نیز یونسکو از جمله با اعلام شهر قدیمی  هبرون به عنوان یک میراث جهانی خشم آمریکا  و اسرائیل را بر انگیخت.

اینک و تقریباً همزمان با انتخاب یک دبیر کل یهودی برای یونسکو که وزیر فرهنگ سابق فرانسه می باشد، رئیس جمهور آمریکا اعلام کرده است که از تاریخ 31 دسامبر، یعنی در پایان سال جاری میلادی، از این سازمان خارج خواهد شد. رژیم اسرائیل هم به تبعیت از آمریکا خروج خود را از این سازمان اعلام کرده است. این خروج البته اولین خروج از این نوع نمی باشد بلکه اقدامی به دنبال اقدام ریگان رئیس جمهور وقت آمریکا در سال 1983 می باشد که تقریبا به همین دلایل ذکر شده از سوی دولت فعلی آمریکا و به ویژه به استناد موضع ضد اسرائیلی یونسکو و لزوم اصلاحات جدی در آن از این سازمان خارج شد.

حتی پس از پایان ریاست جمهوری ریگان نیز آمریکا بلافاصله عضو یونسکو نشد، بلکه این اتفاق یک سال پس از واقعه یازده سپتامبر در زمان ریاست جمهوری بوش در سال 2003 رخ داد که به عنوان  تلاشی در راستای مجتمع کردن جامعه بین المللی علیه تروریسم بین المللی تفسیر شد.

بی تردید خروج آمریکا از یونسکو که به عنوان یک سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی، اقدامات موثری را در راستای اهداف خود از جمله در جریان  وقایع عراق و افغانستان برای بازسازی مراکز فرهنگی نابود شده به انجام رسانیده است، بیش از آن که به این سازمان لطمه بزند، عامل مهمی برای بی اعتبار ساختن و منزوی کردن دولت آمریکا به ویژه در میان نخبگان و اندیشمندان جهان خواهد بود و نشانگر اینکه دولت آمریکا  سازمان های بین المللی را تنها تا آنجا که در جهت منویات این دولت و رعایت حق وتوی آن حرکت می‌کنند  تحمل می نماید و در غیر این صورت، بدون کمترین توجهی نسبت به منافع بزرگتر جامعه بشری، در خروج از این سازمان ها و حتی تلاش برای تضعیف و بی اعتبار کردن آنها کمترین تردیدی به خود راه نخواهد داد؛  چه آن سازمان نهادی برای حفظ محیط زیست جهانی و مقابله با گازهای آلاینده باشد، چه نهادی فرهنگی مثل یونسکو و چه یک نهاد قضایی مثل دادگاه کیفری بین المللی که در جهت مقابله با بی کیفر ماندن جنایتکاران بین المللی از سال 2002 در لاهه  تأسیس شد و از همان آغاز مواجه با مخالفت های دولت های مختلف  آمریکا بوده است.

بنابراین، ضمن محکوم کردن این حرکت غیر مسئولانه دولت آمریکا، انتظار می رود که سایر دولت‌های عضو این سازمان از این اقدام ناشایست به عنوان عاملی برای تضمین استقلال بیشتر یونسکو و حرکت پر شتاب تر در راستای اهداف عالیه آن بهره گیرند.