به گزارش خبرگزاری موج، روزنامه کیهان در پاسخ به جوابیه اخیر عراقچی به این روزنامه درباره مذاکرات برجام نوشت: آنکه نقد مذاکرات پیشین و محصول آن یعنی برجام، نیازی به استناد به خاطره شرمن هم ندارد. وضعیت امروز برجام خود گویای همه چیز است. مذاکره‌کنندگان برجام متاسفانه خطوط قرمز متعددی را نقض کردند و نتیجه آن شد که امتیازات نقد دادند و وعده‌های نسیه گرفتند و وقتی آمریکا از برجام خارج شد دست ایران عملاً به جایی بند نبوده و دولت پیشین حتی نتوانست براساس سازوکار برجام اقامه دعوا کند و مجبور به اقامه دعوا در لاهه براساس عهدنامه مودت که مربوط به رژیم طاغوت است، شد!

یک "امام صادقی" دیگر در صداوسیما

روزنامه اعتماد با اشاره به زمزمه های تغییر رییس صداوسیما نوشت: در حالی که چهره‌هایی چون مهرداد بذرپاش، غلامعلی حدادعادل‌، پیمان جبلی، علی فروغی، مرتضی میرباقری، علی دارابی، علی‌اصغر پورمحمدی، رضا پورحسین، سید‌محمد حسینی و البته عبدالرضا رحمانی‌فضلی و محمدحسین صفارهرندی تا همین اواخر به عنوان گزینه‌هایی که احتمالا به زودی به‌ جای علی‌عسکری سکان هدایت جام‌جم را به دست می‌گیرند، مطرح شده و هر رسانه احتمالا بنابر دسترسی‌ها و منابعی که از آنها کسب خبر می‌کرد، بر دو یا چند نفر از این جمع ۱۱ نفره به عنوان افراد دارای شانس بالاتر انگشت می‌گذاشت، از حدود یک هفته تا ۱۰ روز پیش به این ‌سو شاهد آن بودیم که لنز دوربین اغلب این رسانه‌ها روی پیمان جبلی زوم شده است. پیمان جبلی ازجمله آن گروه به‌ نسبت بزرگ از مدیرانی ارشد در نظام جمهوری اسلامی است که از دانشگاه امام صادق فارغ‌التحصیل شده‌اند؛ گروهی که شاید مهم‌ترین و شاخص‌ترین‌شان سعید جلیلی باشد و جالب آنکه پیمان جبلی علاوه بر آنکه از این نظر به سعید جلیلی نزدیک است و همچون او از دانشگاه امام صادق می‌آید، از آنجا که در زمان دبیری جلیلی در شورای عالی امنیت ملی ، معاونت رسانه‌ای آن دبیرخانه را برعهده داشت، همواره به عنوان کسی مطرح بوده که در رده چهره‌های نزدیک به سعید جلیلی شناخته می‌شوند.

شرق: اصلاح طلبان دیگر مورد توجه جامعه نیستند

روزنامه شرق نیز در گزارشی با عنوان « کوچ‌ به دیار ا‌جاره‌نشین‌ها» نوشت: اصلاح‌طلبان به‌نوعی هر‌کسی را که نظراتی خلاف قطب مخالف یعنی اصولگرایان بدهد، اصلاح‌طلب در نظر می‌گیرند و این دایره در تمام این سال‌ها به قدری وسیع بوده است که به‌سختی می‌توان در بررسی آرای نیروهای اصلاح‌طلب یا نیروهای نزدیک به جبهه اصلاحات، تفکری واحد بیرون کشید. چنین شرایطی به وضوح حکایت از نبود مانیفستی جامع در این جریان دارد؛ به نحوی که ممکن است از عضو جامعه روحانیت مبارز تا نیروهای نهضت آزادی و مشارکتی‌ها یا نیروهای نزدیک به دولت هاشمی همه ‌و همه را اصلاح‌طلب بدانیم بدون ‌آنکه رویه‌ای واحد میان ایشان پیدا کنیم.

اصلاح‌طلبان برای شرکت در هر انتخابات فانوس به دست می‌گیرند و دنبال نیرویی اصولگرا که قدری ولو در یک حوزه مانند سیاست خارجی شبیه به اصلاح‌طلبان باشد، می‌گردند تا بتوانند با او وارد انتخابات شوند؛ نمونه‌اش حمایت بسیاری از اصلاح‌طلبان از علی لاریجانی در انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ است که البته ردصلاحیت لاریجانی از سوی شورای نگهبان موضوع را کن‌لم‌یکن کرد. بازبودن درهای جبهه اصلاحات در نبود مانیفست واحد و لیدری منسجم یک پیامد منفی دیگر را هم به وجود آورده است؛ آنکه دیگر مردم با گزینه‌های بدلی اصلاحات به درخواست اصلاح‌طلبان تمکین نمی‌کنند و اگر روزگاری اصلاح‌طلبان می‌توانستند موج اجتماعی ایجاد کنند، در این سال‌ها دیگر چندان مورد توجه جامعه نیستند.