، در ساعات پایانی روز سه شنبه (۶ آذر) خبر پذیرش توافق آتش بس در لبنان از سوی نتانیاهو رسانه ای شد. وی در سخنانی که پس از نشست کابینه، گفت: «آتش بس به تصویب رسید اما ادامه اجرای این توافق بستگی به تحولات داخل لبنان دارد.»

لازم به ذکر است متن این توافق بر اساس طرحی آمریکایی است که شامل تشکیل یک کمیته بین‌المللی برای نظارت بر اجرای آن می‌شود. این آتش بس اولیه به مدت ۶۰ روز در نظر گرفته شده است. در طول این مدت، ارتش اسرائیل از لبنان عقب‌نشینی خواهد کرد و حزب‌الله حضور نظامی خود را در امتداد مرزهای جنوبی لبنان متوقف کرده و به شمال رودخانه لیتانی عقب‌نشینی خواهد کرد. همزمان با عقب‌نشینی نیروهای درگیر، هزاران سرباز ارتش لبنان که تاکنون در این درگیری‌ها حضور نداشتند، برای گشت‌زنی در منطقه مرزی و همکاری با نیروهای حافظ صلح سازمان ملل (یونیفل) مستقر خواهند شد. در این راستا وزیر امور خارجه لبنان عنوان کرد ارتش این کشور آماده استقرار حداقل ۵۰۰۰ سرباز است.

افزون براین، کمیته‌ای بین‌المللی برای نظارت بر اجرای توافق آتش‌بس و قطعنامه ۱۷۰۱ شورای امنیت سازمان ملل تشکیل خواهد شد. این قطعنامه در سال ۲۰۰۶ برای پایان دادن به جنگ سی و سه روزه اسرائیل و حزب الله تصویب شد اما هرگز به طور کامل اجرا نشد. مسئولیت نظارت بر این کمیته بر عهده پنج کشور خواهد بود که ریاست آن را ایالات متحده بر عهده خواهد داشت. یکی از اعضای این کمیته نیز فرانسه خواهد بود.

موضوع مناطق مرزی مورد اختلاف نیز یکی دیگر از موانع اصلی بر سر این توافق بود. از این رو مقرر شد یک نیروی آمریکایی مذاکرات در مورد مناطق مرزی مورد اختلاف را رهبری کند.

گفتنی است جنگ غزه نیز بر روند مذاکرات لبنان تأثیر گذاشته است. حزب‌الله در ابتدا خواستار توقف جنگ غزه به عنوان پیش شرط برای آتش‌بس بود، اما به نظر می‌رسد که این شرط را کنار گذاشته است. همچنین یک مقام ارشد اسرائیلی اعلام کرد اسرائیل هم به دلیل جلوگیری از فشارهای بین‌المللی در شورای امنیت، خستگی نیروهای نظامی و قطع ارتباط بین عرصه غزه و لبنان تصمیم به پذیرش این آتش بس گرفته است. این نکات در سخنان نتانیاهو پس از نشست کابینه در غروب روز سه شنبه نیز مطرح شد.

وی اعلام کرد به سه دلیل توافق آتش بس لبنان را پذیرفته است:

-بازسازی و تجدید قوا نیروهای نظامی که به زودی انجام خواهد شد (در اینجا اشاره وی به تسلیح ارتش اسرائیل به تجهیزات جدید آمریکایی بود که به نظر می رسد بخشی از توافق تل آویو با واشنگتن باشد.)

-تمرکز بر تهدیدات جمهوری اسلامی ایران

-جدایی و تفکیک بین عرصه جنگ نوار غزه و لبنان: با توجه به اینکه ورود حزب الله به جنگ در راستای حمایت از غزه بود و حتی یکی از پیش شرط های خود را توقف درگیری ها در غزه عنوان کرده بود، به نظر می رسد اکنون که حزب الله از این شرط عقب نشینی کرده، فرصت مناسبی برای اسرائیلی ها بوده تا دو عرصه را از هم تفکیک کنند.

نکته مهم دیگری که در این توافق آتش وجود دارد آزادی عمل اسرائیل است. گفته می شود هر رزمان که اسرائیل شاهد نقض مفاد تواقف باشد می تواند بدون جلب رضایت کشور دیگری و یا تصویب سندی، جنگنده هایش را در جنوب لبنان به پرواز درآورد. این آزادی عمل یکی از مهمریتن خواسته های اسرائیل در جریان مذاکرات بود.

اما همانطور که انتظار می رفت واکنش ها در داخل اسرائیل از سوی اپوزیسیون مثبت نبود. بنی گانتز در سخنانی اعلام کرد نمی توان به تعهد لبنان اعتماد کرد. لاپید هم این آتش بس را رد کرد. از همه مهمتر بن گویر، وزیر امنیت داخلی، بود که علیرغم حضور در نشست کابینه در پیامی گفت با این توافق بشدت مخالف است. این یک آتش بزرگ بود، فرصت نابودی حزب الله از بین رفت و آنچه اکنون رخ داده آتش بس نیست فقط سکوت در برابر سکوت است.

 با این حال نظرسنجی های چند روز قبل نشان می دهد بیش از ۷۰ درصد مردم اسرائیل خواهان آتش بس بودند. وضعیت شهرها و شهرک های شمالی اسرائیل و فشاری که بر تخلیه شده ها و اندک ساکنین این مناطق وجود داشت، باعث شده بود خواهان توقف جنگ باشند. همچنین اثرات اقتصادی منفی این درگیری ها که به سایر بخش های و مناطق سرایت کرده دیگر ساکنین را هم مجاب کرده بود، نبرد باید متوقف شد. در حال حاضر حدود ۳۰ شرکت هوایی خارجی پروازهای خود را به اسرائیل لغو کرده اند. دلیل این مسئله ارزیابی های منفی امنیتی آنها از شرایط حاکم بر این منطقه است.

همزمان با انتشار خبر آتش بس در لبنان، رسانه های عبری زبان از برنامه سفر یک هیئت مصری به تل آویو برای مذاکر در مورد اسرا خبر دادند. در همین حال فشار خانواده های اسرا در قالب برگزاری تظاهرات های خیابانی بیشتر شده است. آنها نگران آمدن فصل سرد سال و ابتلای اسرا به بیماری های عفونی هستند. اما تحرکات ارتش در بخش های شمالی نوار غزه نشان می دهد نتانیاهو بنا ندارد از فرصت پیش آمده دست بردارد.

با این حال به طور کلی آنچه در لبنان رخ می دهد دیگر بر نوار غزه اثرگذار نیست. در حال حاضر در نگاه جهانی و منطقه ای این دو عرصه از هم تفکیک شد و دیگر نمی توان از یکی به عنوان ابزار فشار در عرصه دیگر به ضرر اسرائیل استفاده کرد. در همین راستا باید منتظر اجرای مفاد توافق باشیم. اما تجربه نمی شود این توافقات دوام چندانی ندارند.