به گزارش خبرگزاری موج، جبر آذین منتقد سینما در یادداشتی نوشت: بر فراز خیل مغازه هایی موسوم به آموزشگاه سینمایی، موجودی کج و کوله، با هزینهای هنگفت، به خرج ملت و به تقلید از مشابههایی جهانی با ظاهری شیک و اتو کشیده تاسیس شده ولم داده است. 

وی افزود: این موجود عجیب الخلقه که عنوان مدرسه ملی سینما را یدک می کشد، هیچ ربطی به سینمای ملی ندارد، چرا که ما اساسا در ایران سینمای ملی نداریم که نیاز به چیزی به نام مدرسه ملی داشته باشیم. این نوع مدرسه ها در کشورهایی مقبولیت ملی و قانونی دارند که دارای صنعت سینما، تولیدات ملی و تشکلهای حرفهای و استانداردهای سینماییاند، نه در ایران که سینما نه فقط، جایگاهی در صنعت ندارد که از منظر تعریف و تبیین جایگاه و موقعیت و وظایف قانونی، تکلیف آن نامشخص است. بلاتکلیفی مدیر و هنرمند و مخاطب با مدیریت، تولیدات و مناسبات سینمایی و کشمکش ها و چالش ها و بحران های روزافزون سینمایی، گویای همین نقص است.

آذین در ادامه یادداشت خود این چنین می نویسد آنچه به عنوان مدرسه ملی با تزریق دلار نفتی سر پا ایستاده و حیات خلوتی برای حیف و میل بیت المال توسط عده ای از وابستگان و رفقای دولتیها است، یک مکان دولتی بدون ربط به سینمای ملی است.

این منتقد سینما در ادامه یادداشت می افزاید: سینمای ایران، بازار مکاره دارد و گاه به همت یک، دو فیلمساز ملی، فیلم های ایرانی و ملی و مردمی هم ساخته می شود، ولی این به معنای داشتن سینمای ملی نیست. ما در کشور خود، به جای سینمای ملی، سینمای دولتی، سینمای ارگانی و سینمای بخش خصوصی و به عبارتی سینمای ملوک الطوایفی داریم که در بازار مکاره سینما فعالیت می کنند. بنابراین در نبود سینمای ملی، حضور مدرسه موسوم به ملی، بی معنا است.

درحقیقت مدرسه مذکور که خروجی های آن در سطح حتی مهد کودک سینمایی هم نیست، محفلی برای دورهم بودن رفقای همخط و بعضی دوستان هفت خط است و عنوان ملی بر سر در آن، صرفا اقدامی نمایشی و اغواگرانه جهت سرپوش گذاشتن بر موجودیت این موجود ناقص و ریخت و پاش های ملی! به نام مدرسه و آموزشگاه است!