مسعود این طور بیان کرد: ۱۷ مرداد، بدترین و غم‌انگیزترین روز در ۴۰ سال عمر روزنامه‌نگاری‌ام است. روزی که عده‌ای به دروغ و تظاهر، خبرنگاران را منادیان آگاهی و آزادی می‌نامند. شغلمان، مقدس شمرده می‌شود و پیام‌های دروغین تبریک و تهنیت برخی افراد و دستگاه‌هایی به سوی خبرنگاران سرازیر می شود که در طول ۳۶۴ روز سال یا ما را بیگانه و غیرخودی شمرده و یا فراتر از آن گاهی مُهر مزدوری، قلم به مزدی، عامل بیگانگان، جاسوس و ... به پیشانیمان زده و می‌زنند.

۱۸ مرداد که از راه می‌رسد، ماه عسل خبرنگاران هم تمام می‌شود و باز روز از نو و اتهامات واهی علیه عده‌ای از نو. امنیت یک روزه‌مان دوباره ناامن می‌شود، حدود جای حقوق شاغلان این حرفه را می‌گیرد.

برخوردها و توهین‌ها به ما نه تنها مستحب که واجب می‌شود. همیشه به خود می‌گویم ای کاش این روز نبود تا مبادا امر بر ما مشتبه شده و بد عادت شویم که گفته‌اند: ترک عادت، موجب مرض است! اگرچه بدبین و نا امید نیستم، اما وقتی چرخ روزگار همواره بر نامرادی و نامردی می‌چرخد و روزگار زمام امور را به دست برخی نادانان می‌سپارد، امید به بهبود اوضاع، نوعی خود و دیگر فریبی است.

بنابراین با عرض معذرت از لسان الغیب، بوی بهبود ز اوضاع جهان ناشنوم...