به گزارش خبرگزاری موج، نخستین گفتگو اینترنتی انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران با عنوان گفت وگو  بر مدار مجسمه به گفتگوی روح الله شمسی زاده با هادی عرب نرمی اختصاص داشت.

 در این برنامه زنده دو ساعته اینترنتی شمسی زاده با طرح سوال های متعددی، تلاش کرد زمینه ای را برای آشنایی مخاطبان با دیدگاه ها و آثار هادی عرب نرمی فراهم کند. بخشی از پرسش ها پیرامون دیدگاه های این هنرمند درباره کارگاه او بود. 

ویژگی های یک کارگاه خوب

هادی عرب نرمی گفت:کارگاه تنها مکان واقعی هنرمند محسوب می شود، تنها جایی که می توانیم تنها بودن مان را در آن جا بروز بدهیم. به عنوان یک هنرمند ممکن است در جمع های مختلفی قرار بگیریم؛ کارهایمان تایید یا نقد شود، تشویق شویم اما تنها زمانی که در کارگاه مان هستیم می توانیم خود واقعی مان را ببینیم چون در این جمع ها و مکان ها خودمان را از آیینه دیگران می ببینیم.

او افزود:برای من کارگاه جایی است که در آن با سوال های بنیادین روبرو می شوم و تلاش می کنم پاسخ پرسش هایم را بیابم.

این هنرمند مجسمه ساز درباره فضای  فیزیکی کارگاه گفت: در دوران دانشجویی ایده آل من از کارگاه یک سوله بزرگ با ارتفاع هفت متری با جرثقیل، کوره و تمام ابزار مجسمه سازی بود. مدتی هم با دوستانم چنین کارگاهی داشتیم. این تصور از کارگاه را شرایط بیرون کسب کرده بودیم. به مرور دریافتم که چنین کارگاهی بیشتر انرژی من را هدر می دهد و نمی توانم از این فضا و امکاناتی که در آن فراهم کرده ایم استفاده کنم.

او افزود: دریافتم که من باید کارگاهی داشته باشم که بتوانم تمام فضای آن را با آثارم پر کنم و جای خالی نداشته باشد و بعد بتوانم با تخریب برخی از آثار و ترکیب آن ها اثر جدیدی خلق کنم. از این رو من بارها فضاهای مختلفی به عنوان کارگاه داشته ام و حتی مدتی نیز کارگاه و محل زندگی ام با هم یکی بوده است. کارگاه باید فضایی داشته باشد که با قرار گرفتن در آن فضا افق ذهن هنرمند گسترش یابد. برخی  از فضاها در ظاهر چنین قابلیتی دارند اما وقتی در آن قرار می گیری افق ذهنت کور می شود. 

عرب نرمی ادامه داد: سال هاست که کارگاه مطلوب برای من خانه قدیمی با سقف چهارمتری است. البته این شرایط مطلوب برای من است و در چنین فضای انرژی من هدر نمی رود. پیش از این در کارگاهم همه ابزارهایی که یک مجسمه ساز ممکن است به آن نیاز داشته باشد را در اختیار داشتم اما متوجه شدم که هر یک از این ابزار بار اضافی برای هنرمند هستند و تنها ذهن او را درگیر می کنند از این رو سال هاست که تمام ابزار اضافی ام را رد کرده ام و هر وقت مثلا لازم باشد آهنگری کنم می روم و در کارگاه آهنگری این کار را انجام می دهم و همیشه به دانشجویانم گفته ام ابزار کوچک مجسمه سازی را تهیه کنند و تا زمانی که تکلیف شان با خودشان مشخص نیست ابزار بزرگ مجسمه سازی را خریداری نکنند.

این مجسمه ساز ادامه داد: من برای خلق آثارم ابتدا طراحی و بعد مدل می سازم و برخی از مدلاژهایم از ترکیب یا تخریب چند مدلاژ قدیمی ساخته شده اند. با شیوه ای که پیش گرفته ام سال هاست که در نهایت سالی چهار بار به آهنگری نیاز پیدا نکرده ام.

او درباره برخی از نمادها مانند آیینه، پرندگان و بال که مفهوم استعاری دارند در آثارش گفت: آیینه از زمان دانشجویی و برای پروژه پایان نامه در آثارم راه پیدا کرد. بال هم فرمی است که آزادی خاصی به هنرمند می دهد. زمانی که در کارگاهم کار می کردم شروع کردم به آزمایش کردن بر روی فرم هایی که شاید ربطی به هم نداشتند تا ربط آن ها را با هم پیدا کنم. این گونه خیلی راحت تر توانستم روی این فرم ها دخل و تصرف  کنم و از شر برخی محدودیت ها راحت شوم.

او با بیان این مطلب که از دوران دانشجویی روی بال پرندگان کار کرده، گفت: در سال ۱۳۹۳ کار کردن بر روی مجموعه جدیدی با موضوع پیر فرزانه را شروع کردم. پیر در فرهنگ ما با نوعی شهود همراه است و این پیر را با بال ترکیب کردم و همچنان این بال ها در آثار من به چشم می خورند.

این مجسمه ساز همچنین به سال های ۱۳۸۴ تا ۱۳۹۱ که بیشتر برای او جنبه تفکر داشته اند اشاره کرد و گفت در این مقطع تاریخی تلاش کردم تا به فضای شخصی خودم دست یابم و تصمیم های نهایی ام را برای آینده حرفه ای بگیرم و منابع کسب درآمد را مشخص کنم. در این دوره با این که مجسمه ساختم اما این مجسمه ها را ارائه ندادم. مثلا در این دوره مجموعه ای مجسمه با موضوع مطالعه عمومی و یا مطالعه فردی خلق کردم.

او در ادامه با اشاره به نگاه انتقادی نسبت به هنر فیگوراتیو در مقابل هنر مدرن در ایران گفت:این نگاه که تا اوایل دهه ۸۰ نیز ادامه داشت موجب شد که بسیاری از نقاشان و مجسمه سازان که گرایش به هنر فیگوراتیو داشتند به هنر انتزاعی و آبستره روی بیاورند‌. خود من به خاطر هنر فیگوراتیو مجسمه ساز شدم. در دانشگاه آنقدر سایه هنر مدرن سنگین بود که به هنر فیگوراتیو بهای چندانی داده نمی شد‌ همین نگاه متعصبانه حتی موجب شد برخی از هنر دور شوند.

مفهوم مکاشفه برای یک هنرمند

او در ادامه درباره مفهوم مکاشفه گفت: موضوع مکاشفه کارگاه یک مجسمه ساز را همچون یک شیمیست به لاابواتوار بدل می کند و در سفر نیز مکاشفه وجود دارد. شما اگر آثار عرفانی را مطالعه  کنید می ببینید در این آثار سفر بسیار اهمیت دارد و مکاشفه بهترین استعاره از سفر است. سفر به نوعی ماکتی از زندگی است از جایی حرکت می کنیم تا به جایی برسیم. در واقع سفر خود مقصد است.

او درادامه درباره مجسمه های فیگوراتیو شهری اش گفت: من سال هاست که تمایلی ندارم که کار سفارشی بسازم و شاید سالی یک مجسمه شهری بسازم.تلاش می کنم که فضای شخصی خودم را داشته باشم و دوست ندارم مجسمه های شهری ام را در رزومه ام ارائه کنم. به نظرم هر اثری مربوط به همان سال است و تلاش می کنم از آن اثر عبور کنم. 

او ادامه داد: من هنرمندم و تلاش می کنم چهارچوب هایی که برای خودم بوجود آورده ام را رعایت کنم و معتقدم ساده زیستی تا حدودی ما را بی نیاز می کند. برای همین به درآمدم از تدریس قناعت می کنم و تلاش می کنم کاری نکنم که آزادی ام را سلب کند‌.

او در پایان سخنانش گفت:آثارم مثل سفر می مانند نه از جایی شروع می شوند و نه در جایی به پایان می رسند. حالا به گذشته نگاه می کنم دلم می خواهد آن قدر سبکبال بودم که اصلا از خودم اثری به جای نمی گذاشتم و پیشنهادم به کسانی که به دنبال موفقیت و کسب درآمد از هنر هستند این است که اصلا سراغ هنر نیایند. البته این دیدگاه من است و می توانند عکس حرف های من عمل کنند.