آرش فلاحت پیشه کارگردان و بازیگر و مدرس تئاتر در مورد نمایش«پنهان خانه پنج در» که پس از وقفه ای چهار ماهه، از ۵ تیرماه در تالار مولوی به روی صحنه رفت در گفتگو با خبرنگار تئاتر  خبرگزاری موج درباره این اثر گفت: نمایشنامه پنهان خانه پنج در نوشته حسین کیانی است که به مصائبی که بر زنان در طول تاریخ گذشته و بر همین اساس ناچار بودند که به پستوخانه ها  پناه ببرند و پنهان خانه ها پناه ببرند، می پردازد. در این نمایش، در زمانی که دانستن و آگاهی به نوعی برای زنان قدغن است، آنها به کمک «عطری جان» پیرزنی که خانه اش را وقف این مساله کرده، به مبارزه بر می خیزند که مردان در سه نوبت اول در لباس شوهر آنها، بعد در لباس افراد حکومتی و در نهایت در لباس مغول ها، با آنها مواجه می شوند و زنان را مورد عتاب و خطاب قرار می دهند که چه غلطی می کنید؟! و زنان هم به شیوه و ترفندی با هریک از این مردان برخورد می کنند.

وی افزود: در این نمایش مساله این زنان «آگاهی» است، آگاهی که در جامعه ای که همچون جامعه ما همواره با درد و رنج همراه بوده است. در حالیکه بحث حقوق زنان در همه دنیا داغ است و در همین چند وقت اخیر هم باز مسائل زن کشی و دختر کشی ها و نگاه های جنسیتی به شدت بیداد م یکند.

فلاحت پیشه در مورد ترکیب بازیگرانش و نحوه انتخاب آنها گفت: بازیگران این اثر همه از هنرجویان خودم و هشت نفر هستند که در طول دو سال تمرین بی وقفه کارگاهی از میان بیست و پنج نفر انتخاب شدند. از آنجایی که ما می خواستیم که کار درست را انجام دهیم و اتفاقی حقیقی را بر روی صحنه رقم بزنیم و نمی دانستیم که چه زمانی بر روی صحنه خواهیم رفت، این زمان طولانی طی شد که خیلی ها تاب نیاوردند و رفتند.

وی ادامه داد: این هنرجوها در طی دو سال آموزش های مختلفی دیده اند از رقص سما و کاتاگالی و آواز گرفته تا اینکه به شیوه گروتوفسکی در حوزه بدنشان کار شده است و قابلیت های فردیشان را ارتقاء داده اند تا توانسته ایم به این جا برسیم و نتیجه خوبی بگیریم. ما فقط می دانستیم که می خواهیم کار درست و با کیفیتی انجام شود و این هشت نفر باقیمانده رنج را به جان خریدند و الان هم نتیجه این صبوری را می بینند و روی صحنه می درخشند.

کارگردان نمایش پنهان خانه پنج در مورد تفاوت تجربه روی صحنه رفتن در شرایط فعلی با وضعیت عادی گفت: نمایش ما یک نمایش ایرانی است با همه شاخصه های نمایش های آیینی سنتی که ما سعی کردیم با حفظ آن شاخصه ها فراتر از زمان و مکان، مختصات و شیوه اجرایی مان را داشته باشیم چرا که مساله تبعیض جنسیتی و نگاهی که به آگاهی پیدا کردن وجود دارد، در سطح جهانی فراگیر است.

وی در پاسخ به اینکه انگیزه اش از ادامه اجرا در شرایطی که به نوعی غیر عادی است بیان کرد: آن چیزی که مشخص است این است که برای هنرجویانی که به این شکل آموزش دیده اند و اولین تجربه حضورشان بر روی صحنه است، باید حتما تجربه شان کامل شود و وقتی این کامل شدن صورت می گیرد که با مخاطب مواجه شوند. ما پیش از تعطیلی کرونا اجراهای خیلی خوبی داشتیم و در طول هفت اجرایی که داشتیم بلیت ها به طور کامل فروش می رفت و حتی تماشاگران خارج از ظرفیت داشتیم و به نوعی کار صدا کرده بود.

فلاحت پیشه افزود: با صدور مصوبه های بهداشتی ستاد کرونا ما هم تمکین کردیم و در این چند ماه در قرنطینه اجباری حضور داشتیم اما از آنجایی که هیچ اراده ای وجود ندارد که اتفاقی تا این اندازه دهشتناک، از جامعه رخت  بربندد و برود، بعد از مدتی دیدیم که همه اصناف به کارشان ادامه می دهند و هیچ تمهیدی هم اندیشیده نشده و در نهایت این بیماری گریبانگیر هنر و تئاتری که اولویت آخر کشور ما هست، را می گیرد.

این هنرمند در ادامه اظهار داشت: اگر در خانه بنشینیم، پدیده های عجیب نوظهوری مانند تئاتر آنلاین یا آموزش بازیگری آنلاین و اتفاقات دیگری که هیچ ربطی هم به تئاتر نداشته و در نهایت به نابودی تئاتر کمک خواهند کرد، بروز و ظهور می کنند.اگر اینجا هم مثل بسیاری از کشورهای دیگر که شرایط و ساز و کاری برقرار بود که حمایت ها و کمک هایی می شد که تئاتر سرپا بماند و فراموش نشود و بویژه گروه های تئاتری زیست خودشان را داشته باشند می شد جور دیگری فکر کرد. اما وقتی چنین نیست من هم ترجیح دادم که بعد از اینکه موافقت شد که ما هم مانند صنوف دیگر به کارمان بپردازیم، به روی صحنه بیاییم و حتی با شرایط خاصی که برقرار شد و امکان حضور تماشگر حداقلی و تنها نصف ظرفیت سالن را داشتیم کنار بیاییم.

وی تاکید کرد: ما بنا را بر این گذاشتیم که اگر حتی دو تماشاچی به سالن آمدند کار را به این شکل ارائه کنیم و نمی توانیم فیلم آن را بگیریم و از مردم بخواهیم که به تماشای آن بنشینند. نه خود را این کاره می دانیم و نه این کار را درخور این گروه می دانم.

آرش فلاحت پیشه در پاسخ به این سوال که آیا می توانید به صراحت و با اطمینان از مردم برای تماشای تئاتر دعوت کنید گفت: بله، با اطمینان از مردم می توانم بخواهم که به تماشای تئاتر بویژه در تالار مولوی بیایند چرا که از خیلی از جاهای دیگر امن تر است. من در پاسخ به اینکه در طول روز همه اتفاقات روزمره می افتد و همه جا می روند و تنها وقتی به تئاتر می رسد با ادعای اینکه اینجا محیطی بسته است، فریاد وا مصیبت ها سر می دهند باید بگویم که همه پروتکل های بهداشتی رعایت می شود. نه تنها بررسی افراد با دستگاه تب سنج، استفاده از مواد ضد عفونی کننده و فاصله بین تماشاچی ها رعایت می شود بلکه ما در میزانسن ها تغییراتی داده ایم تا بازیگران به یکدیگر نزدیک نشوند. حتی گریمور را حذف کرده ایم و بازیگران خودشان گریمشان را انجام می دهند.

وی تاکید کرد: با توجه به این مسائل و ضدعفونی شدن هر روزه سالن می توان اطمینان داشت که اینجا خیلی امن تر از بسیاری از جاهای دیگری است که مردم به اجبار یا دلخواه تردد دارند.

این بازیگر، کارگردان و مدرس تئاتر در پاسخ به این سوال که آیا در این شرایط سخنی با مسئولین دارید گفت: درخواستی از مدیری ندارم چرا که سال ها است متوجه شده ام که نمی توانیم از آنها تقاضایی داشته باشم تنها امید و آرزویی در دل داریم که بخش مهمی از آن را هم در تلاشیم تا خودمان به دست بیاوریم. هیچ مدیر و صاحب منسب تصمیم گیری برای هنر و بویژه تئاتر کاری نمی کند.

اجرای نمایش پنهان خانه پنج بار دیگر تعطیل شد

وی به تعطیلی تئاتر مولوی و تعلیق مجدد اجرای نمایشش از روز گذشته اشاره کرد و گفت: دو شب پیش به طور ناگهانی اعلام شد که فعالیت ها و مراکز فرهنگی و هنری تعطیل هستند اما به ناگاه روز بعدش، آن هم در ساعت 2 بعد از ظهر اعلام کردند که هیچ مصوبه ای در این راستا صادر نشده و سالن های سینما و تئاترها فعال هستند. این در حالی است که سایت تیوال فروش بلیت را قطع کرده بود پس ما تصمیم گرفتیم که یک شب به روی صحنه نرویم اما سالن مولوی که زیر نظر دانشگاه است تصمیم گرفت که به مدت همان یک هفته کار را متوقف کند و ما از هفته آینده می توانیم مجددا به روی صحنه برویم.

آرش فلاحت پیشه در پایان اظهار داشت: در حالی که مردم کماکان بدون هیچ محدودیتی به رستوران ها و کافه ها می‌روند و از لحظاتشان لذت می برند، به طور حتم اجراها و گروه ها از این روش کاری مدیران فرهنگی آسیب جدی و جبران ناپذیر می بینند و همین تصمیم گیری های ناگهانی نمونه ای است برای اینکه ثابت کند کسی به سرنوشت تئاتر و گروه های تئاتری اهمیتی نمی دهد و مسئولین تصمیم گیرنده در حوزه تئاتر هیچ اختیاری برای اخذ تصمیمی درست در زمانی مناسب ندارند تا ما به چنین سردرگمی دچار نشویم.