به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج، فیلم سینمایی آهو که با توجه به شرایط امسال در جمع فیلم های پذیرفته شده در سی و نهمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد اما نه در جمع ۱۶ فیلم نامزد شده در بخش های مختلف، از ویژگی خاصی برخوردار است آن هم حضور دو تن از اهالی رسانه در کسوت فیلمنامه نویس، کارگردان و بازیگر این اثر است. هوشنگ گلمکانی به عنوان منتقدی کهنه کار و البته پرآوازه کارگردانی این اثر را برعهده داشته و سپیده آرمان روزنامه نگار جوانی که صد البته سبقه و شهرت کمتری نسبت به گلمکانی دارد اما او هم چند سالی در حوزه سینما وتئاتر فعالیت رسانه ای داشته است اما این بار با خلق یک فیلمنامه و بازی در فیلم سینمایی خود سوژه خبر رسانه ها شده است. اگرچه نگارش فیلمنامه این اثر کار مشترک آرمان و گلمکانی بوده است.

در فیلمنامه آهو زن محور درام است

سپیده آرمان نویسنده و بازیگر  درباره نحوه انتخاب سوژه داستان این فیلم  گفت: آغاز داستان فیلم آهو، دختری است که عشقش گمشده، دختر کنج عزلت را بر می گزیند که این خط برگرفته از کتاب پروانه ها در برف می رقصند است اما  فیلمنامه جز این نقطه آغازین، شباهت دیگری به قصه‌ این کتاب ندارد و یک فیلمنامه اوریجینال است. جذابیت سوژه برای نگارش فیلمنامه مسائل زنان بود.  در فیلمنامه آهو زن محور درام است. ماجرای دختری دگراندیش و صاحب اندیشه و هنرمند که پس از گمشدن عشقش، تهران را ترک می کند و در روستایی شمالی زندگی تنهای خود را آغاز می کند. حضور دختر جوان در روستای شمالی موقعیت دراماتیکی را ایجاد می کند و در ادامه اتفاقاتی برای دختر می افتد که قصه داستان ماست.

وی در مورد تجربه نویسندگی نیز توضیح داد: برای من به عنوان یک خانم، نوشتن یک قصه زنانه خیلی مهم بود. در سینمای ما مثل سینمای خیلی از کشورهای دیگر قهرمان غالب قصه ها، مردها هستند و تعداد زن محوری در فیلم ها معمولا قابل قیاس با عدد مردهای محوری نیست. پرداخت به مسائل زنان آن هم در زمانه ای که زنان جامعه ما جایگاه درخوری را در عرصه تحصیلات و مشاغل از آن خود کرده اند بسیار ضروری است. به نظر من تطور ساحتاری نقش زن در اجتماع باید در فیلم های ما هم بروز و ظهور پیدا کنند. دختر قصه آهو یک دختر مستقل است‌. در سالهای اخیر ما روند قابل توجهی را در استقلال یابی زنان در اجتماع تجربه کرده ایم. دختر قصه ما هم یک دختر مستقل و قدرتمند است که به تنهایی از پس زندگی اش بر می آید.

آرمان درمورد زمان نگارش فیلمنامه نیز بیان کرد: نگارش فیلم نامه از فروردین سال جاری آغاز شد و آخرین نسخه بازنویسی ۱۸ مهر ماه پس از جلسات دورخوانی با اتمام رسید و در طول این روند فیلم نامه کامل و کامل تر شد اما شاکله اصلی اش در دو ماه ابتدایی شکل گرفت.

وی در پاسخ به اینکه آیا از ابتدا قرار بود در فیلم به عنوان بازیگر حضور داشته باشد یا خیر، گفت: بله از ابتدا مشخص بود و به همین دلیل نوشتن فیلم نامه آغاز شد. اینکه من نویسنده فیلم نامه بودم خیلی به حضور من به عنوان بازیگر نقش اصلی فیلم‌ کمک کرد. نظر من تجربه شگفت انگیزی بود که کاراکتری را که خلق کرده و شش ماه با آن زندگی کرده بودم، بازی میکردم.

این بازیگر جوان در ادامه به مقایسه دو حوزه فعالیت رسانه ای و سینمایی‌ پرداخت و افزود: به نظر من فعالیت رسانه ای کار دشواری است. زمانی که من وارد حوزه روزنامه نگاری شدم بیست سال داشتم. روزنامه نگاری کار سنگینی بود و به نظر من از روزنامه نگاری و سینما هر دو کار سختی هستند. شباهت دیگری سینما و روزنامه نگاری از نظر من این است که هر دوی این حوزه ها نیروی محرکه ای با نام عشق را برای ادامه فعالیت می طلبند، چون اگر عشق نباشد آدم نه میتواند روزنامه نگار باشد نه سینماگر‌.

وی همچنین درباره جشنواره فیلم فجر بیان کرد: جشنواره فجر برای همه دوستداران سینما، مثل نوروز، دلچسب و دوست داشتنی است.  جشنواره فجر همیشه در ذهن من تداعی گر خاطرات خوش فیلم دیدن های مداوم است. این اتفاق خوب امسال تقارن پیدا کرده با حضور من به عنوان بازیگر در جشنواره و حتما این لذت چند برابر شده است. حس بسیار زیبایی است که امسال داوران این جشنواره، فیلمی با حضور من را داوری کردند.

تجربه بازی در کنار بزرگان

آرمان در پایان درباره تجربه های ایفای نقش مقابل دیگر بازیگران این فیلم نیز گفت: یکی از تجربه های دوست داشتنی و به یادماندنی من در این کار، هم بازی شدن با بازیگرانی بزرگ بود که اخلاق و انسانیت هم همپایه هنر در وجودشان متبلور شده است. همبازی شدن با بازیگران بزرگی‌ مثل علی مصفا با آن روح بزرگ و آرام، حامد کمیلی با آن طمانینه و حمایت، خانم سهیلا رضوی مهربان و دوست داشتنی و اقای رضا کیانیان که استاد همه ما هستند و اقای رضا یزدانی که تجربه متفاوتی را در فیلم آهو داشتند، بسیار لذت بخش بود. داشتن چنین پارنترهای خوبی، باعث شد که سختی های کار دلنشین شود. یکی از خصوصیات پارنترهای من در این فیلم آرامشی بود که به من می دادند و این نشان از اخلاق حرفه ای و روح بزرگشان داشت.