به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری موج، مراسم تشییع پیکر علی مرادخانی رئیس موزه موسیقی ایران و معاون هنری سابق وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صبح امروز در بهشت زهرا برگزار شد. در این مراسم جمعی از مدیران و هنرمندان حضو.ر داشتند که از این میان می توان به سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، حمید شاه آبادی معاون سیما و معاون هنری اسبق وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سید مجتبی حسینی معاون هنری وزارت ارشاد، محمد اللهیاری مدیرکل موسیقی، هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی، مهدی افضلی مدیرعامل بنیاد رودکی، مدیرعامل انجمن موسیقی، نیکنام حسینی پور مدیرعامل موسسه هنرمندان پیشکسوت، منوچهر شاهسواری مدیرعامل خانه سینما، مرتضی کاظمی، رحیم شهریاری، حامد همایون، محمد علیزاده، داوود گنجه ای ، حسن ریاحی، محمد سریر، محسن رجب پور، محمدمهدی حیدریان، فرشته طائرپور، شهرام صارمی، علی ترابی، رسول خادم از جمله افرادی بودند که در این مراسم حضور داشتند.

دعایی: مرادخانی پناه ما بود

در بخش یاز این مراسم حجت الاسلم دعایی که با اندوهی بسیار سخن می گفت اظهار داشت: آن مرحوم برای من  سنبل، مصداق و الگوی پاکی، بی ریایی و مهمتر از همه تخصص و اشراف بر هنری بود که به آن اعتقاد داشت و پناه ما بود. هرگاه که درمانده می شدیم از تعصب های بی جا و ندانم کاری های کسانی که مدعی بودند ولی متاسفانه زیان می رساندند، با هم می نشستیم و درددل می کردیم و تسلی می داد.

وی افزود: در حوزه ای که تصدی داشت حوزه ای دقیق بود که هم لغزنده بود و هم ارجمند و عزیز بود. درک هنرمندانه و تخصصی اش کمک می کرد تا به خوبی منش و شخصیت افراد و حد و حدود آنها را به خوبی درک کند و در تواضع و خدمت و حق شناسی در توانش هرچه که بود دریغ نمی کرد.

دعایی با بیان اینکه مرادخانی با وزرای زیادی طرف بود به مسجد جامعی و سید عباس صالحی که در مراسم حضور داشتند و حتی سید عطاءالله مهاجرانی که در خارج از کشور به سر می برد تسلیت گفت.

در ادامه مراخانی را مصداق آیه شریفه «إِنَّ الَّذِینَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ سَیَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمَٰنُ وُدًّا» دانست که با کارهای خوبش مورد توجه قلوب قرار گرفت و خطاب به آن مرحوم گفت: تو راه خدا را خوب رفتی و خداوند هم قلب ها و دلهای نازنین را متوجه تو کرد و همه دوستت دارند.

وزیر ارشاد: علی مرادخانی شور زندگی داشت

در بخش دیگری از این مراسم هم سید عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی ضمن سنگین خواندن غم فراق او در مورد مرحوم مرادخانی به چهار دهه فعایت او در حوزه فرهنگ و هنر اشاره کرد و گفت: علی مرادخانی از چند جنبه خاص و متمایز است که عرصه فرهنگ و هنر ایران چهره فراموش شدنی در فرهنگ ایران خواهد بود. بُعد اول زیست فردی اوست که به طور خلاصه می توان گفت علی مرادخانی شور زندگی داشت و همه صورتش لبخند بود، صدایش گرمابخش بود که حتی در همین بیماری هرگز نشانی از بیماری نداشت و صدایش سرشار از زندگی بود. علی ما یک زندگی جاری بود. ویژگی دیگر او ترکیب تدین و هنر بود که برگرفته از یک خانواده اهل زهد با تمام وجود شورمندی و شیفتگی هنر را داشت.

وی در ادامه دومین بعد شخصیتی مرحوم مرادخانی را این چنین بیان کرد: علی ما زیست مسلمانی و انسانی داشت که در روزگار ما چیز کمی نبوده و موضوع بسیار غریبی است. تواضع، ادب، حسن خلق، صمیمیت، بی تعارف و بی تکلفی از جمله ویژگی‌های رفتاری بود که می‌توانستیم در وجود علی مرادخانی ببینیم که نمونه هایی از اخلاق و رفتار توصیه شده از سوی بزرگان و انبیا به ما بود که در علی مرادخانی وجود داشت و نکاتی نبودند که بخواهیم در مدت طولانی هم زیستی با او متوجهش شویم، بلکه در کوتاه مدت و با مجالست‌های مختصر هم این ویژگی‌های اخلاقی و انسانی را به ما نشان می‌داد

وزیر ارشاد سومین نکته از ویژگی های علی مرادخانی را اخلاق حرفه ای دانست و گفت: انسان در هر شغلی که گام می‌گذارد، آن شغل و حرفه اخلاق حرفه‌ای خاص خود را دارد. اخلاق حرفه‌ای مدیر فرهنگی و هنری هم باید خاص باشد که اخلاق علی ما دربرگیرنده نکات و اخلاق متفاوتی در حوزه فرهنگ و هنر بود. سعه صدر فراوان، تعامل او با مجموعه‌های مختلف که این روزها در فقدان و سوگ او متألم هستند، حمایت از هنرمندان در فراز و نشیب زندگی شخصی و حرفه‌ای، مشاوری امین، صدیق و بی مزد منتی که داشته‌ها و دانسته‌های خودش را به راحتی در کف اخلاص می‌گذاشت و تقدیم اصحاب فرهنگ و هنر می‌کرد.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بخش پایانی صحبت‌های خود در مورد دستاوردها و رهاوردهای مدیریتی علی مرادخانی به عنوان یکی از ویژگی‌های بارز او یاد کرد و گفت: او دغدغه مند واقعی حوزه فرهنگ و هنر و از نسل مدیرانی بود که از نسل روحانیت و با دغدغه‌های انقلاب اسلامی به میدان آمد و چهار دهه از عمر خودش را در این میدان گذراند. علی مرادخانی که در مدت ۳۰ سال مدیریتش زحمات مستقیم و غیر مستقیمی زیادی کشید،در جای‌جای فرهنگ و هنر ایران و به طور خاص در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نقش ویژه‌ای ایفا کرد و سهم زیادی در معرفی فرهنگ و هنر ایران به منطقه و دنیا داشت. او دغدغه مند این بود که نسیم و عطر فرهنگ و هنر به عنوان نقطه کانونی ایران توسط هنرمندان به جهان برسد. میدان دومی که علی مرادخانی در آن حضور داشت، حوزه موسیقی بود که با تعلق خاطرش به این حوزه، هم در میراث بانی موسیقی ایرانی و هم در خلق و تولید آثار تازه و اثر گذار به عنوان یک پناهگاه در جمع پریشان اهل موسیقی نقش بسیاری داشت. او در حافظه تاریخی همکاران بنده در وزارت ارشاد و اصحاب فرهنگ و هنر باقی خواهد ماند.

مرادخانی شجاع بود

احمد مسجدجامعی عضو شورای اسلامی شهر تهران و وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز سخنران بعدی بود که پس از سید عباس صالحی پشت تریبون قرار گرفت و با ابراز تاسف از از دست دادن علی مراخانی و حجت الاسلام محتشمی گفت: شاید هم باید از حوزه بهداشت و درمان انتظار کار و تلاش بیشتر داشته باشیم که در این شرایط به دلیل کرونا چنین عزیزانی جانشان را از دست دادند که بخشی از جامعه فرهنگ و هنر و اندیشه بودند.

وی در ادامه با ابراز امیدواری در مورد اینکه مقدمات آغاز شده برای واکسیناسیون سرعت بیشتری پیدا کند گفت: من در جریانم که اتفاقاً یکی از موارد مهمی که علی حتی در روزهای آخر عمرش پیگیری می‌کرد، همین مساله واکسن ویژه هنرمندان بود که در همان حال وخیم با عباس سجادی تماس می‌گرفت و اسامی تعدادی از هنرمندان را به او می‌داد تا برای تزریق واکسن آنها امکانات لازم فراهم شود.

وی با مدنی توصیف کردن مدیریت علی مراخانی، تشریح کرد:. او یک مدیر تشریفاتی نبود و هیچ گاه دوستی که با هنرمندان داشت به شیوه یک قرارداد مطرح نمی‌شد. علی مرادخانی حسی به هنرمندان داشت که نشات گرفته از علاقه و مهربانی او به هنر و هنرمندان بود. او مدیر بخشنامه‌ای نبود و از روی محبت‌ورزی درون و یک جوشش دلی کارهای مربوط به هنرمندان را انجام می‌دادبه همین دلیل می دیدم که وقتی از پستی کنار گذاشته می شد و یا به صورت تشویقی در پستی منصوب می‌شد، بسیاری از هنرمندان به او مراجعه کرده و مشکلاتشان را بیان می‌کردند. معتقدم به تنهایی می‌توانست یک اداره کل باشد و بر این اساس کمتر مدیری را سراغ داریم که هم ضوابط و شرایط مدیریتی‌اش را حفظ کند و هم بتوانند مدیریت مدنی را در جامعه فرهنگ و هنر کشور بسط دهند.

وزیر اسبق فرهنگ و ارشاد اسلامی با بیان اینکه علی مرادخانی با شجاعت در چارچوب مدیریتی‌اش راه‌های جدیدی را باز کرد، ادامه داد:  مرادخانی از جمله افرادی بود که با همه هنرمندان ارتباط برقرار و چارچوب‌های خودش را هم حفظ می‌کرد. او شجاعت اقدام در شرایط دشوار را داشت و هزینه این شجاعت را هم می‌داد. همانطور که همه اهالی موسیقی شاهدند، زمانی که ما می‌خواستیم سمفونی «خسوف» به عنوان یکی از اولین سمفونی‌های آیینی در کشور اجرا کنیم علی مرادخانی شجاعتش را داشت و آن کار را با حاشیه‌های بسیار فراوانش اجرا کرد. در واقع وقتی ما به نتیجه رسیدیم که نام مبارک حسین و سیدالشهدا باید به شیوه‌های دیگری هم در دنیا گفته شود، او وارد عمل شد و کارهای موثری انجام داد.

همه اهالی موسیقی او را جزو خانواده شان می دانستند و می دانند

حمیدرضا نوربخش هم یکی دیگر از سخنرانان این محفل بود و گفت: من به نمایندگی از جامعه موسیقی می گویم که ما در همه این سالها دو پناه داشتیم که یکی را از دست دادیم ودیگری استاد داود گنجه ای است که اینجا حضور دارد. ما علی مرادخانی را از سال ۱۳۶۹ و حدود ۳۹ سال پیش شناختیم و آن هم حکایتی داشت که مجال بیانش در اینجا نیست، مشکلاتی برای هنرمندان بزرگمان پیش آمده بود که آن مسائلشان حل شد. که این اتفاقات با انتصاب علی مرادخانی  مصادف شد و از روزی که آمد قدمش برای اهالی موسیقی مبارک و خیر بود. همه اهالی موسیقی او را جزو خانواده شان می دانستند و می دانند.

ما اهالی موسیقی زمانی فکر می کردیم که علی مرادخانی از ما است ولی در مواقعی که پیش آمد دیدیم که جامعه سینمایی او را از ما بیشتر می شناسد و با او بیشتر رفیقند و بعدتر دیدیم که اهالی تئاتر و همه بخش های هنرهای تجسمی هم به همین گونه اند و این جای تعجب داشت که فردی این چنین زندگی کند.

علی مرادخانی یک نام بود نه یک منصب. نامی بود که برای همه قابل احترام بود و همه جا حرفی که می زد به قول معروف شنیده می شد. آدم با تدبیری بود و به واقع برای ما تکیه گاه بود. استاد گنجه ای هم در این سی سال برای حل مسائل اهالی موسیقی همراه مرحوم مرادخانی بود که خدا سایه شان را مستدام بدارد.

آقای مرادخانی از سال ۱۳۸۳ به مدت ۸-۹ سال دیگر در مرکز موسیقی نبود و سمت خاصی نداشت و در گوشه ای به نام موزه موسیقی به فعالیت خودش می پرداخت اما جالب این بود که بدون اغراق همه جامعه موسیقی برای همه امورشان به او مراجعه می کردند. او به معنی واقعی شجاع بود. در دولت دهم اجازه نمی دادند که محمدرضا شجریان در جایی حضور پیدا کند و آواز بخواند اما روزی که همایون خرم از دنیا رفت، به علی مراخانی گفتم که آقای شجریان می خواهد به مراسم او بیاید و آواز بخواند که ایشان موافقت کردند. برخی از مسئولان آن روز آقای گنجه ای و مرادخانی را بردند و بازخواست کردند.