جابر قاسمعلی فیلمنامه نویس و منتقد در گفتگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج درباره آشنایی خود با سینما مطرح کرد: آشنایی من با سینما به سال‌های بسیار دور باز می گردد. حقیقت این است که من پیش از آشنایی با سینما، با تعزیه آشنا شدم. در سال های کودکی‌ام در متل قو، زمانی که شش یا هفت ساله بودم، هر سال دهه‌ی اول محرم یک گروه تعزیه به محله ما می‌آمدند و بازی می‌کردند. از همان سال ها جادوی تعزیه به مثابه یک نمایش اثر خود را بر من گذاشت. در طول سال، بچه‌های محل را دور خود جمع می‌کردم، با چوبی به عنوان شمشیر و تکه‌ای روزنامه که آن را به صورت زره درست می کردم و به تقلید از تعزیه خوان‌ها به بازی می پرداختیم. در حقیقت تعزیه بود که مرا به سمت ادبیات، نمایش و سینما سوق داد. 

وی ادامه داد: از سوی دیگر مادرم اگرچه زنی عامی بود اما بحرطویل‌هایی در مجالس شادی آور زنانه می‌خواند و فکر می‌کنم حضور او نیز در گرایش‌ام به سمت داستان و فیلم و نمایش بی تاثیر نبود. 

نویسنده «زعفرانیه ۱۴ تیر» با بیان اینکه از دهه ۵۰ در شهر رشت ساکن شد و در همان سالها پنهانی به تماشای فیلم‌های فارسی می‌نشست، گفت: بعدتر معلم جوانی که در مقطع راهنمایی به ما ادبیات درس می داد، در تغییر مسیر زندگی ام نقش مهمی ایفا کرد. من به توصیه او فیلم «کندو»ی فریدون گله را دیدم و از همان زمان سینما برایم شکل و شمایل متفاوت‌تری پیدا کرد. بعدتر، دوره دبیرستان با جلال آل احمد، سیمین دانشور، جمال میرصادقی، رضا براهنی و ... آشنا شدم و این بار ادبیات برای من جدی‌تر شد و البته در همان زمان داستان و نمایشنامه می‌نوشتم و برای دوستان می‌خواندم و یا در مدرسه اجرا می‌کردم. 

قاسمعلی افزود: ورود من به سینما به واسطه پشتوانه ادبی من بود. ادبیات را دوست می‌داشتم و شاید به همین واسطه به حرفه‌ نویسندگی مشغول شدم. چند فیلمنامه کوتاه و بلند نوشتم و سرانجام با فیلمنامه‌ «جای امن» پایم به سینما باز شد. 

وی در پاسخ به این پرسش که روز ملی سینما برایش تداعی کننده چیست، عنوان کرد: این موضوع برای من دو سویه دارد. سویه‌ نخست، به رویکرد حرفه‌ای برمی گردد. من ۳۰ سال است که به شکل مستمر و حرفه‌ای برای سینما و تلویزیون فیلمنامه می‌نویسم، برای مطبوعات نقد و تحلیل نوشته‌ام، در کلاس‌ها و سمینارهای مختلف درس داده‌ام و فیلمنامه و فیلم را بررسی و تحلیل کرده‌ام. من از سینما ارتزاق می کنم و کار دیگری جز این نمی‌دانم، این یک رویکرد حرفه ای است. به همین دلیل طبیعی است که در شرایط مختلف و بحران‌های سیاسی و اجتماعی، نگران سینمای ایران باشم.

نویسنده «تلفن همراه رئیس جمهور» ادامه داد: دومین سویه، عشق به سینماست. من سینما را به ذاته دوست دارم و فکر می‌کنم اگر ادبیات و سینما نبود، دنیا قطعا چیزی کم داشت. به همین دلیل روز ملی سینما برای من نشانه روشنی ست از این که هنوز چیزی وجود دارد که به زندگی انسان‌ها رنگ و طعم بدهد. 

به سینمای ایران باید اهمیت بیشتری داد

وی که ریاست کانون فیلمنامه نویسان ایران را هم در کارنامه خود دارد، با بیان اینکه دهه ۶۰ کشور شرایط بسیار حساسی داشت، گفت: ایرانِ بعد از انقلاب، به واسطه برخی دشمنی ها در مناسبات جهانی منزوی بود. سینمای پس از انقلاب اما این نگاه منفی را تعدیل و تلطیف کرد. سینمایی که آشکارا سفیر صلح، آشتی، انسانیت و اخلاق بود. سینمای پس از انقلاب موفق شد تصویری زیبا، مهربان و نجیب از مردم ایران به دنیا نمایش دهد و از همین منظر می‌توان گفت سینمای ایران به گردن نظام پس از انقلاب حق دارد.  

جابر قاسمعلی در پایان خاطرنشان کرد: طبیعی است که در روز ملی سینما از سیاستگذاران و مسولان توقع داشته باشیم بسیار بیش از گذشته به سینمای ایران بها دهند. امری که در این سالها کمتر اتفاق افتاده و سینماگران شریف کشور عموما چوب تهدید و تنبیه را بر سر خود دیده‌اند.