به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری موج، مراسم بدرقه ایران درودی در محوطه موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شد.

مجری این برنامه پیام دهکردی بود و با بیان اینکه اعلام کرد که با توجه به تاخیر بوجود آمده مراسم را پیش از رسیدن پیکر این هنرمند آغاز می کنند. 

پس از آن  عمید نائینی  روزنامه نگار و رییس بنیاد ایران درودی در مورد استعداد و خلاقیت متنوع او سخن گفت و اظهار داشت: ایران درودی نقاشی را صرفا به عنوان یک حرفه یا خلق اثر هنری نگاه نمی کرد بلکه نشات گرفته از یک نیروی درونی و جلوه ایمانی بود که بر بوم تجلی می یافت. ما به خوبی می دانستیم که اگر مسئله ای او را بی قرار می کرد تا تصویر آن را آنگونه که در خیالش متصور بود خلق نمی کرد آرام نمی گرفت.

وی افزود: ساخت فیلم مستند، نویسندگی و ویراستاری بخشی از ویژگی های این هنرمند و در تمام رویکردهای مختلف سختکوش و سختگیر بود. مدتی بود که به نگارش خاطراتش می اندیشید و وقتی ست به قلم شد ظرف ۴ ماه نگارش آن را به پایان رساند و چند نسخه تایپی را به برخی از دوستانش داد تا نظرشان را اعلام کنند که نثر موجز، روان و خوش‌آهنگ در نگارش این خاطرات حیرت انگیز بود و بیانگر این موضوع بود که همانگونه که به زبان فرانسه تسلط دارد با ظرایف زبان مادری خود هم به خوبی آشنا است.

نائینی تصریح کرد: ۳۰ درصد از آن خاطرات برا ی جلوگیری از طولانی شدن، منتشر نشد که شاید جا داشته باشد آنها هم برای علاقمنان منتشر شود.

وی در پایان سخنانش بر عشق ایران درودی به سرزمین مادریش تاکید کرد و اظهار داشت: ایران همواره تکه ای از وجودش بود و این عشق جنبه عملی نیز داشت. زمانی که با هنرمندان و مشاهیر فرانسوی دیدار کرد در معرفی خود می گفت: من «ایران» هستم؛ من «ایران‌درودی» هستم.

در بخش دیگری از این مراسم،  جواد مجابی روزنامه‌نگار، منتقد هنرهای تجسمی و نقاش با تفکیک قائل شدن بین روشنفکری و هنرمند بودن، بیان کرد: ما هنرمندان متفکر زیادی نداریم اگرچه که تعدادشان کم هم نیست و ایران درودی جزو متفکران تاریخ ما است که همواره به اینکه «ما که هستیم و چه باید بکنیم» می اندیشید. دانستن تاریخ برای درودی بسیار مهم بود. خود را در دل تاریخ قرار می داد و از میان تاریکی‌های تاریخ گل، نور، خون و خاک را استخراج می‌کند. ایران درودی تنها به تاریخ اکتفا نمی کند و این هنرمند با اشراف به مسائل زمان خودش دغدغه سرنوشت این سرزمین را داشت و به همین دلیل نزد مردم و روشنفکران هم جایگاه خاص خود را دارد.

وی با بیان اینکه معمولا هنرمندان پاسخی به این سوال که برای فردا چه باید کرد ندارند گفت: اما یک هنرمند سوالات مهم خودش را برای آینده مطرح می کند و ایران درودی هم به خوبی توانست با نقاشی‌هایش ناآرامی‌های ذهنی یک هنرمند بروز دهد و همین برای یک هنرمند کفایت می کند.  او وظیفه خودش را در قبال مردم کشور و سرزمینش انجام داده و تاسف برانگیز است که دیگر در میان ما نیست.

در ادامه طاها بهبهانی ، نقاش و از اعضای هیأت‌‌مدیره موسسه ایران درودی متن کوتاهی را قرائت کرد و گفت: آمده بودی سلطه نور بر تاریکی را اثبات کنی که کردی. زبانت شمشیر بود و بی‌محابا می‌زدی بر هر که گستاخ بود و می‌تاختی. آرزو داشتی موزه‌ای داشته باشی و چقدر آزارت دادند و تو نمی‌دانستی کسی قرار نیست آرزوهایت را جواب دهد، شاید هم می‌دانستی اما غرورت آن را مخفی کرده بود. می‌دانم که همه را بخشیدی، همه آن‌ها که به تو بد کردند، همانطور که همه تابلوهایت را بخشیدی. 

در این لحظه دهکردی با ابراز امیدواری برای به نتیجه رسیدن موزه ایران درودی از بی‌‌ توجهی سیاستگذاران به فرهنگ و هنر انتقاد کرد و احمد مسجدجامعی وزیر اسبق ارشاد را خطاب قرار داد و به عنوان مثالی دیگر گفت: حمید سمندریان پدر کارگردانی تئاتر نوین ایران طی ۳۳ سال فقط ۴ تئاتر روی صحنه برد و آرزوی اجرای نمایش گالیله بر دلش ماند.

پایان بخش این مراسم سخنرانی آزاده درودی خواهرزاده ایران درودی به نمایندگی از خانواده اش و پخش بخش هایی از برنامه شوکران با حضور این هنرمند مرحوم بود.

آنطور که در این مراسم اعلام شد کتاب صوتی «در فاصله دونقطه» به زودی با صدای پیام دهکردی به زودی تکمیل و منتشر خواهد شد.

در این مراسم هنرمندانی همچون طاها بهبهانی، جواد مجابی، عباس مشهدی زاده، حبیب الله صادقی، سیف الله صمدیان، لیلی گلستان، مژده طباطبایی و مدیرانی مانند هادی مظفری مدیرکل اداره هنرهای تجسمی، احسان آقایی رییس موزه هنرهای معاصر تهران، نیک‌نام حسین پور مدیر عامل موسسه هنرمندان پیشکسوت، عمید نائینی روزنامه نگار و رییس بنیاد ایران درودی، آزاده درودی، احمد مسجد جامعی، محمدجواد حق‌شناس عضو پیشین شورای شهر تهران و علیرضا اسماعیلی دبیر فرهنگستان هنر  حضور داشتند.