به گزارش خبرنگار خبرگزاری موج، برای افرادی که اهل کتاب، مطالعه و پژوهش هستند، سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نامی آشنا است. این کتابخانه یکی از مهم‌ترین و غنی‌ترین مجموعه‌های ایران محسوب می‌شود که با داشتن منابع جامع و علمی، محلی برای حضور پژوهشگران، اساتید و دانشجویان است.

تـاریخچـه تشکیـل مجمـوعه کتابخانه بـه آغاز دهـه ۱۲۴۰ بـازمی گردد. ۱۲ سال پس از تاسیس مدرسه دارالفنون در تهران در سال ۱۲۴۳ کتابخانه کوچکی در آن مدرسه شکل گرفت که بعدها هسته اولیه مجموعه کتابخانه ملّی ایـران به حساب آمد.

در سال ۱۳۱۶ انجمن معارف، کتابخانه ملی معارف را با مجموعه‌ای که با کوشش فراوان گردآوری کرده بود، در جنب مدرسه دارالفنون، تأسیس کرد.

واژه ملّی بـه کـار رفتـه، به این معنی بـود کـه این کتابخانه هیچ گونه وابستگی به دولت ندارد. از این رو، نباید کتابخانه ملی معارف را سلف کتابخانه ملـی ایـران دانست.

در اواخر سال ۱۳۱۳ مهدی بیانی کـه به ریاست کتابخانه عمومی معارف منصوب شـده بـود، تأسیس کتابخانه ملّی ایران را بـه علی اصغر حکمت، وزیـر معـارف، پیشنهاد کرد وموافقت وی را جلب کرد.

کتابخانه ملی که پیش از انقلاب زیر نظر اداره‌کل کتابخانه‌‌های وزارت فرهنگ و هنر فعالیت خود را شروع کرد، بعد از انقلاب تحت نظر وزارت فرهنگ و آموزش قرار گرفت؛ اما در نهایت در سال ۱۳۶۹، به موجب قانون اساس‌نامه کتابخانه ملی ایران مصوب مجلس شورای اسلامی، سازمان کتابخانه ملی ایران به‌عنوان سازمانی مستقل تحت نظر نهاد ریاست جمهوری د‌رآمد.

در سال ۱۳۸۱ سازمان اسناد کشور با کتابخانه ملی ایران ادغام شد و نام سازمان اسناد و کتابخانه ملی به خود گرفت. در حال حاضر این نهاد در دو ساختمان کتابخانه ملی ایران و گنجینه اسناد ملی ایران در تهران قرار دارد و با چهار معاونت کتابخانه ملی، اسناد ملی (آرشیو)، پژوهش و دیجیتال و معاونت توسعه مدیریت و منابع انسانی فعالیت می‌کند.

سازمان اسناد و کتابخانه ملی علاوه بر تهران به‌منظور دسترسی ساکنان مناطق مختلف کشور دارای شعبه‌هایی در استان‌های آذربایجان شرقی، اصفهان، بوشهر، خراسان رضوی، سیستان و بلوچستان فارس، کرمان، گیلان، همدان و یزد است.

در خردادماه سال 1316مجموعاً 13712 نسخـه چاپی و خطی (در چند نوبـت) بـه کتابخانه تحویل داده شد. مجمـوعـه دیگـری کـه در زمـان افتتـاح بـه کتـابخـانـه ملـی منتقـل شد، حدود 5000 جلد کتاب به زبان‌های روسی، فـرانسـوی و آلمانی متعلق به کتابخانه بانک استقراضی شوروی بود. پس از انقـلاب اُکتبـر 1917 کتاب‌های بانک استقراضی در اختیار کتابخانه ملّی قرارگرفت.

بـا تلاش مهدی بیانی مجموعه کتابخانه عمومی معـارف که به 30هزار نسخه خطـی و چـاپـی مـی‌رسیـد بـه ساختمان جدید(جنب مـوزه ایـران باستان) انتقال یافت و با نام کتابخانه ملی ایران در سوم شهریورسال 1316 افتتاح شد.

زیـربنـای نخستیـن سـاختمـان کتابخانه ملّـی ایران 550 متر در 2طبقـه بود. طبقه اول مشتمل بود بر تالار نمایش، تـالار فـردوسـی، بخش نشـریـات و خدمات فنی؛ و طبقـه دوم بـه تالار مـطالعـه (برای حدود 60 نفر) و مخازن کتاب‌ها اختصاص داشت. مخازن کتابخانه کلاً برای 40000 جلد کتاب طـراحی و ساخته شـده بـود.

در نیمه دوم دهه 1330 ساختمان دیگـری به مساحت 570 مترمربع زیربنا در حد فاصل ساختمان قبلی و دیوار وزارت امور خارجه سـاختـه شـد و برای یک دهه، کتابخانه ملّی کمتر تحت فشار کمبود جا بود.

پیشنهـاد احـداث یک کتابخانه ملّی دیگـر بیشتر بـه این دلیل بود که کتابخانه ملّی موجود از زمان احداث بـه هیـچ وجـه، به گونه‌ای عمل نکرده بود که بتوان آن را یک کتابخانه ملّی بـا معیارها و استانداردهای کتابداری به حساب آورد.

در واقـع کتابخانه ملّی ایـران در حـد یک کتابخانه عمومی و شاید یک قرائت‌خانه انجام وظیفه می کرد. همچنین از اوایـل دهـه 1340، بـه پوششی بـرای سازمان اداری ممیـزی و سانسور بدل شده بود.

ساختمان قدیم کتابخانه ملی

کتابخانه ملی ایران ابتدا در ساختمانی به مساحت ۳,۵۰۰ متر مربع در خیابان سی تیر یا قوام السلطنه و جبهه شمالی موزه ایران باستان قرار داشت که در سال ۱۳۱۶ شمسی افتتاح شده بود. ساختمان این کتابخانه را آندره گدار، معمار مشهور فرانسوی که طراحی موزه ملی ایران نیز از کارهای وی به شمار می‌رود، برعهده داشت.

ساختمان قدیم کتابخانه ملی از دو طبقه تشکیل شده بود که طبقه اول تالار نمایش، تالار فردوسی، بخش نشریات و خدمات فنی و طبقه دوم به تالار مطالعه و مخازن کتاب‌ها اختصاص داشت. مخزن کتابخانه نیز برای ۴۰ هزار جلد کتاب طراحی و ساخته شده بود. چندین سال بعد با اضافه کردن ساختمانی بین کتابخانه و وزارت خارجه گسترش یافت و زیربنای ساختمان آن به هزار متر مربع رسید.

ساختمان جدید کتابخانه ملی

پس از آن که مرکز خدمات کتابداری به کتابخانه ملی ایران افزوده شد، نیاز به فضایی بزرگ‌تر احساس شد؛ بنابراین بخشی از ساختمان نیاوران به کتابخانه ملی اختصاص داده شد؛ اما پراکندگی نیروها و بخش‌های مختلف موجب شد تا در سال ۱۳۶۹ ساخت ساختمانی واحد مطرح شود. در نتیجه منطقه عباس آباد تهران به‌عنوان محل احداث این مکان در نظر گرفته شد و ساخت کتابخانه ملی از سال ۷۴ تا ۸۴ به طول انجامید.

ساختمان جدید کتابخانه ملی ایران ۹۷ هزار مترمربع زیر بنا و هشت طبقه دارد. معماری این ساختمان پلکانی و هرمی شکل و یادآور معماری ایرانی است. همین ویژگی معماری موجب شده است که فضاهای اصلی و تالارهای مطالعه نورگیری مناسب و خوبی داشته باشند به‌گونه‌ای که نور افق از نورگیرهای موجود بین طبقات و نور خط‌الرأسی از نورگیرهای سقف و پشت بام وارد شود و داخل سالن‌های و بخش‌های مختلف را روشن کند.

ساختمان جدید دارای مجموعه‌ای از کتاب‌های مرجع و غیر مرجع چاپی، نسخه‌های خطی، کتاب‌های نادر و منابع غیرکتابی است و گنجایش چهار تا هفت میلیون جلد کتاب، نسخه و... را دارد. مجموعه اصلی در مخزن‌های بسته و در زیرزمین نگهداری می‌شود و منابع مرجع در سالن‌های مطالعه و در دسترس قرار دارد.

ساختمان گنجینه اسناد ملی ایران

ساختمان گنجینه اسناد کتابخانه ملی در سال ۱۳۸۱ افتتاح شده است. این ساختمان ضد زلزله و مقاوم ۷,۵۰۰ متر مربع مساحت و ۳۶ هزار متر مربع زیربنا دارد. معماری ساختمان گنجینه اسناد به‌گونه‌ای طراحی شده است که یادآور زیگورات‌های باستانی است.

این بنا روی یک کرسی بتنی گسترده مستطیل شکل ساخته شده که طبقات بالایی آن از مساحت کمتری برخوردار هستند. در نمای ساختمان نیز قوس‌ها و نقوش اسلیمی که از طرح‌ها و تزیینات معماری اسلامی به شمار می‌روند، به کار رفته است.

بیشتر بخوانید:

ماموریت کتابخانه ملی برای استاندارد سازی مدیریت اسناد الکترونیکی کشور

اهدای مجموعه اسناد عصر ناصری به سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران

فهرست نویسی بیش از ۳۴ هزار کتاب در کتابخانه ملی ایران