به گزارش خبرگزاری موج، در بخش نخست این جلسه که در شهر کتاب ابن سینا برگزار شد، سه دوره زندگی هنری درخشانی بررسی شد. در توضیح بخش اول، درخشانی به مرور خاطرات خود در کانون فرهنگی - هنری چاووش پرداخت. سپس اشاره‌ای به فعالیت خود در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کرد؛ دوره‌ای که او ابتدا به‌عنوان مربی نقاشی از طرف مسؤول وقت آن دوره در کانون، یعنی پرویز کلانتری، به شهرها و روستاهای دوردست جنوب می‌رفت و به کودکان موضوع‌های نقاشی می‌داد و پس از آن، به آموزش آن‌ها می‌پرداخت. در همان دوره بود که کانون با وساطت کلانتری، به او با این‌که کارمندی قراردادی (و نه رسمی) بود، وامی بلاعوض به پاسداشت فعالیت آموزشی‌اش در آنجا اهدا کرد و این‌چنین هزینه خریدن یک «تار یحیی» برای او ممکن می‌شود.

در دوره دوم، درخشانی ابتدا به بررسی فعالیت‌های گروهی که در آلمان پایه‌گذاری کرده بود، پرداخت. اگرچه گروه «نوا» به گفته درخشانی بیش از یک‌هزار کنسرت در اروپا برگزار کرده بود، فعالیت‌های آن فقط منحصر به برگزاری کنسرت نمی‌شد و این گروه علاوه بر کلاس‌های ساز، با حمایت دولت آلمان با دعوت از اساتید آن زمان موسیقی که اغلب مقیم اروپا بودند(پرویز منصوری، رحمت‌الله بدیعی و حسین عمومی) سعی در بالا بردن سطح علمی علاقه‌مندان می‌کرد.

پس از اشاره به تجربیات متفاوت با موسیقیدانان غیرایرانی، درخشانی از عشق خود به ایران و ناراحتی‌اش در لحظه ترک ایران گفت و دلیل بازگشتش را ابتدا تمایل خود و این‌بار دخترش، برای زندگی در ایران عنوان کرد.

پس از بازگشت به ایران، درخشانی با در نظر داشتن آرزوی همیشگی‌اش برای تشکیل یک گروه بزرگ شامل سازهای ایرانی، به تأسیس گروه خورشید پرداخت. همین گروه بود که نقش بسزایی در مطرح شدن نام بسیاری از خوانندگان امروز موسیقی ایران داشت.

درخشانی در ادامه به انتقاد از فضای حاکم(خواننده‌سالاری و آن هم خواننده‌مردسالاری) بر موسیقی ایرانی پرداخت و با اشاره به این‌که حمایتی از سوی هیچ‌یک از نهادهایی نشده که روی کاغذ وظیفه‌ای جز حمایت از موسیقی و موسیقی‌دانان ندارند، گفت: امروز اگر جوان مستعد با قریحه‌ای، کاری برای ارائه داشته باشد، نهادی از او حمایت نخواهد کرد. حمایتی از جنس حمایت نهادی مانند کانون پرورش فکری که در جوانی از من کرد. هنرمند باید برای شنیده شدن کار خود با یکی از خوانندگان مطرح به توافق برسد یا این‌که یکی از ناشران حوزه موسیقی، حاضر به انتشار کار او شود. در غیر این صورت، اثر هنری او محکوم به شنیده نشدن است. در نتیجه، دلیل اصلی آن‌که که امروز بیشتر موسیقی‌دانان برای گذران زندگی به کار تدریس رو می‌آورند نیز همین است.

در پایان، درخشانی یکی از کارهای منتشرشده‌اش را به شرکت‌کنندگان جلسه اهدا کرد و هدیه‌ای هم از طرف «گذر موسیقی» به رسم یادبود به او اهدا شد