به گزارش خبرگزاری موج، در معرفی این هنرمند عنوان شده است: داریو فو، هنرمندی طناز، منتقدی جسور و اصلاحگری کاردان بود. فو در تمام آثارش تنها به بیان دردها بسنده نمی‌کرد بلکه پیشنهادهایی برای برون‌رفت از معضلات را پیش پای مخاطبانش می‌گذاشت.

 وقتی داریو فو در سال ۱۹۷۵ برای اولین‌بار نامزد دریافت جایزه نوبل ادبیات شد این انتخاب را اتفاقی پوچ دانست و گفت: «همه می‌دانند که چقدر از سر خم کردن یا زانو زدن در برابر هر کسی ولو برای دریافت جایزه متنفرم. این جایزه‌ نوبل هم برای خودش یک کمدی است. وقتی سیاستمداران، افسران پلیس و مقامات کشورم بشنوند که جایزه به من تعلق گرفته، می‌توانم قیافه‌شان را تصور کنم. از خدای‌شان است که من را به هر نحوی ساکت کنند و به دستانم دستبند بزنند. حالا هم نامزد شدن در این جایزه!» فو در آن سال برنده‌ جایزه‌ نوبل نشد اما دو سال بعد و در سال ۱۹۷۷ نام او به عنوان برگزیده جایزه‌ نوبل ادبیات اعلام شد و او نیز جایزه‌اش را  همراه با ایراد نطقی همچون اجرای نمایش تک‌نفره در آکادمی سوئد دریافت کرد.

 در سومین شماره از نشریه فرهنگی هنری «‌نقد هنر» ترجمه‌ کامل متن خطابه‌ فو در مراسم جایزه نوبل ادبیات آورده شده است. فو درباره‌ سخنرانی در آکادمی سوئد گفته است: «بی‌شک سخنرانی من خنده‌دارترین، کمدی‌ترین و تئاتری‌ترین سخنرانی‌ام بود که در آکادمی سوئد انجام شد.»

 گرچه در گستره‌  تئاتر جهان فو را یک نمایش‌نامه‌نویس، بازیگر و کارگردان طنزپرداز می‌شناسند اما  او در موطن خودش، پیشه‌ دیگری هم داشت: نقاش.

او همیشه دوست داشت هنر نقاشی‌اش بیش‌تر از هنر تئاترش مورد توجه قرار گیرد؛ هر چند این خواسته‌اش هیچ‌گاه محقق نشد. سومین شماره از «‌نقد هنر» در مقاله‌ای با عنوان‌ «فو، نقاش نویسنده، بازیگر مجسمه‌ساز» به این بُعد از هنر فو پرداخته است.

 نمی‌توان  از فو، سخن گفت و به همراه، همکار و یاور همیشگی او در هنر تئاتر اشاره نکرد. فو همیشه موفقیتش را مدیون همسرش، فرانکا رامه، می‌دانست. رامه در مقدمه‌ای که برای نمایش‌نامه‌ «حساب پرداخت نمی‌شه!» نوشت، تاریخچه کاملی از روند فعالیت‌های‌شان و تغییر مسیر جریان تئاتری‌شان ارائه کرده است. ترجمه‌ این متن با عنوان «‌فقط کوته‌اندیشان تئاتر فو را  آسان می‌پندارند» در شماره سوم نشریه «‌نقد هنر» آورده شده است.

 در ایران، کارگردانان بسیاری به آثار فو پرداخته‌اند که از برجسته‌ترین آن‌ها می‌توان به هادی عامل هاشمی و مرحوم مصطفی عبداللهی اشاره کرد. هادی عامل هاشمی در یاداشتی کوتاه با عنوان «‌فو، کله‌خر  دوست‌داشتنی» از چرایی علاقه‌اش به این طنزپرداز ایتالیایی گفته است.

 همچنین میکاییل شهرستانی، بازیگر و کارگردان تئاتر، که در نمایش مصطفی عبداللهی با عنوان «‌مرگ تصادفی یک آنارشیست» نوشته‌ فو، حضور داشته، خاطره‌ خود را از این تجربه  در یادداشتی با عنوان «به بهانه‌ مصلحت‌اندیشی، سر خم نکنیم» نوشته است.

از پژوهشگران و محققان برجسته‌ای که عمرش را در راه معرفی و بررسی آثار فو صرف کرده، «‌آنتونیو سودری» استاد دپارتمان هنر ایتالیا در دانشگا ترومن آمریکاست. مقاله‌ تحلیلی او با عنوان «‌داریو فو، جانوران و دلقک‌های درباری» در این شماره از «نقد هنر» به چاپ رسیده است.

 گفت‌وگویی صمیمی با فو، بررسی شیوه فرهنگی فو، کنکاشی در تئاتر سیاسی فو و خطابه‌ جاکوپو فو، پسر داریو فو، در مراسم خاکسپاری پدرش، از دیگر مطالب این نشریه است

 دوماهنامه فرهنگی – هنری «‌نقد هنر» به صاحب‌امتیازی و مدیرمسئولی سارا منصوری و سردبیری حمیدرضا قنبری ویژه بهار ۹۶ با قمیت ۵۰۰۰ تومان منتشر شده و  از کتاب‌فروشی‌های معتبر قابل تهیه است.