به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری موج، بیست و هفتمین جشنواره هنرهای تجسمی جوانان ایران  درحالی روز جمعه به کار خودش پایان داد که خواسته و ناخواسته با دوره های پیشین خود تفاوت هایی در شیوه اجرا داشت.پیش از این عبدالرحیم سیاهکارزاده در مورد این تفاوت ها به خبرگزاری موج توضیحاتی ارائه کرده بود. اما چند سوال اساسی در مورد این جشنواره وجود دارد از جمله لزوم اجرای آن در این روزها که کشور دچار بیماری کرونا شده و حتی فراتر از آن، ادامه اجرایش در کل است. ضمن اینکه اگر لازم باشد اجرا شود به چه تغییراتی برای بهتر اجرا شدن نیاز دارد؟

در میان چهره های مطرحی که تدریس کارگاه‌های این دوره جشنواره را بر عهده داشتند، احمد وکیلی اردبیلی به عنوان یکی از مهم‌ترین طراحان ایران بعد از انقلاب، مدرس کارگاه نقاشی بود که در مورد این چند سوال اساسی از او پرسیدیم که مشروح سخنانش را در ادامه می خوانید.

شهرستان ها مهجور هستند

احمد وکیلی در مورد لزوم برگزاری جشنواره هنرهای تجسمی جوانان در شرایط موجود به خبرنگار خبرگزاری موج گفت: ما بعد از بررسی های متعدد به این نتیجه رسیدیم که اجرای آن بهتر از لغوش است. الان هم به عنوان یکی از مدرسان کارگاه ها و داور یکی از بخش ها می بینم که اتفاق خوبی افتاد و هنرجویان به رقابت جدی با هم پرداختند.

وی در مورد مشکلات و مزایای این دوره گفت: مشکل ما همیشه این بوده است که شهرستان ها در یک مهجوریت هستند. در کارگاه من تنها شش نفر ساکن تهران و کرج بودند اما مابقی از سایر شهرستانها و استان های دور نزدیک بودند. باز هم دیدیم که نقطه ضعف این بود که هر چند تلاش کردم که کارها از نزدیک دیده شود اما ارسال آثار به تهران در مدت زمان تعیین شده مقدور نشد. مثلا سوال این بود که از اهواز اثر خلق شده چگونه به دست ما برسد. یعنی یک هنرجو از آن شهر به این جشنواره راه می یابد و آموزش هم می بیند اما در ادامه هرچه دارد تنها با خودش تکرار می کند.

برگزار نشدن کارگاه ها به صورت حضوری یک لطمه بود

این مدرس هنر مطرح ادامه داد: گرچه در حال حاضر وضعیت به نسبت ده سال پیش بهتر است اما در هرحال، کماکان باید به شهرستان ها توجه بیشتری کرد. اما اینکه بچه ها این فضای رقابتی را تجربه نکردند برای این دوره جشنواره یک لطمه بود. گرچه کارهای یکدیگر را از طریق موبایلشان دیدند ولی اگر کارگاه ها حضوری بود بهتر بود.

یک دست نبودن کشور جشنواره را محافظه کار کرده است

احمد وکیلی به عنوان پیشنهادی برای نحوه برگزاری جشنواره هنرهای تجسمی جوانان به طور کلی گفت: به نظر من این جشنواره خسته است؛ یعنی مدرسان کارگاه ها و داوران باید تغییر کنند چرا که نسل عوض شده و دیدگاه های جدیدتری آمده است. وقتی به کل کارها نگاه می کنیم متوجه می شویم که شرکت کنندگان سلیقه ما داوران را در نظر گرفته اند و کار کرده اند و کسانی به آن راه یافته اند که سلیقه ما را رعایت کرده اند. در حالی که یک جشنواره خوب باید خیلی فراگیرتر از این باشد. یعنی همه فضاها و اساتید را در نظر بگیرد و حتی رقابت در بین اساتیدش باشد تا شاگردان از بحث های میان آنها نکاتی را بیاموزند.

وی با انتقاد از بستر موجود در فضای کلی کشور و یک آسیب شناسی ریشه ای گفت:جشنواره نباید اینطور باشد که مثل بسیاری دیگر از پدیده های کشور، اولا آمار مهمترین نقش را در آن داشته باشد و دوم اینکه «بی دردسر» باشد. اینکه در کشور هزاران قدرت هستند که هیچ کدام تاب دیدن دیگری را ندارند وبا یکدیگر کنار نمی آیند، حتی دو نهاد امنیتی آبشان با هم در یک جوی نمی رود منتج به این شده که کشور یکدستی نداریم. در نتیجه بازتاب چنین وضعیتی در جشنواره ها هم این گونه است که طوری رفتار شود که به کسی برنخورد. این شدنی نیست چرا که تا زمانی که نامه نانوشته ای داشته باشیم اشتباهی هم نداریم.

لزوم تغییر در جشنواره حس می شود

وی که به عنوان یکی از پرکارترین مدرسان کشور در زمینه هنر شناخته می شود تاکید کرد: باید تجربه های جدید را محک زد و تلاش کرد تا چالش برانگیز شوند و جلو بروند، ذهن کهنه را دور بیندازند و جدید باشند. بحث کنند و تمام ایران در یک سطح آموزش ببینند و در عین حال فضاهای مختلف را تجربه کنند. وقتی چنین فضایی حاکم نباشد، جشنواره ها هم به شکلی برگزار می شود که چیزی به کسی بر نخورد.

وکیلی در مورد سطح هنرمندان جوان حاضر در این دوره جشنواره هنرهای تجسمی جوانان و نحوه تدریس به آنها گفت: سطح کار هنرمندان حاضر در کارگاه ها خیلی خوب بود و به رغم برگزاری آنلاین، کارکردن همه آنها را دیدم. حتی یک محدوده کادری ایجاد کردم که مانع ارائه کارهای قبلی آنها می شد. پس به هر جهت هر هنرجو باید کار کرده و اندازه اثرش را هم با معیار جشنواره هماهنگ می کرد. بنابراین به ضرس قاطع می توانم بگویم که هیچ کس نبود که اثرش را پیش از جشنواره کار کرده باشد.

وی در پایان باز هم بر نقدش به جشنواره تاکید کرد و اظهار داشت: اگر بحثی در ارتباط با جشنواره وجود داشته باشد به نظرات «بالائی ها» و برگزار کنندگان بر می گردد که می خواهند کسی به کسی کاری نداشته باشد. این نقطه ضعف جشنواره است که تحت تاثیر شرایطی برگزار می شود که حتی در یک دولت یک وزارتخانه وزارتخانه دیگری را بر نمی تابد چه برسد به این که نهادهای امنیتی با هم چگونه رفتار کنند! همین امر باعث می شود فضایی منفعل و محافظه کار حاکم شود و همه هم و غم برگزار کنندگان این باشد که رضایت همه را جلب کنند!