مسلما آقای روحانی و جهانگیری زخم خورده ی مناظره دوم خود را مهیای هجوم طوفانی به طرف های مقابل کرده بودند و حتی صرف نظر از سوالات، تلاششان بر این گمان و رفتار بود تا شاید آراء مردم را به نفع خود جلب کند اما آنچه که در فرصت های مناظره پدید آمد موجب شد تهمت ها و ادعاهایی طرح شود که محل اثبات آن در این مناظره ممکن نبود و چارچوب کلی مناظره به شکل زیر ترسیم شد:

دولتی ها که مشخصا در این مناظره نقش آقای هاشمی طبا فرصت سازی برای آقایان جهانگیری و روحانی بود و می بایست قبول کنیم که هر دو آقایان هاشمی طبا و جهانگیری بستر ساز آقای روحانی بودند عملا دو قطبی دولت گذشته و خود را طراحی کرده بودند و در عین حال تلاششان بر این بود که هر سه کاندید دیگر را نمایندگان تفکر احمدی نژاد بدانند از این رو از هیچ گونه تهمت و ادعا و افترایی پرهیز نکردند.

طرف مقابل آقایان رئیسی، قالیباف و میر سلیم نیز مطلع از حملات مقابل بودند اما تلاششان بر نقد عملکردی دولت آقای روحانی و عبور از اتهام همراهی و همگامی با احمدی نژاد بودند.

شاید هرگز دولتی ها باور نمی کردند که طرف مقابلشان در حوزه اقتصادی حرفی برای گفتن داشته باشند اما هنگامی که این فرضیه غلط از آب در آمد با دادن آدرس های غلط و اتهام به بی اطلاعی و ندانستن و امثالهم سعی در انحراف افکار عمومی کردند. در حالی که طرف مقابل (آقایان رئیسی، قالیباف و میرسلیم) همچنان با آمار و ارقام ها و آدرس های صحیح و مستند اطلاعات مورد نظر خود را به مردم منتقل نمودند.

علیرغم همزمانی این مناظره با ولادت با سعادت امام عصر عج که قطعا انتظار عمومی بر این است که کسانی که خود را برای ریاست جمهوری کاندیدا کرده اند باید مراعات اخلاق مهدوی داشته باشند اما روحیه تهاجمی و پیش بینی قبلی و برنامه ریزی شده دولتی ها خصوصا شخص آقای روحانی فضا را به گفتمان نا متناسب شان مناظره تبدیل کرد.

نتیجه: 

در این مناظره به واقع معلوم شد :

دولت در فرایند اقتصاد و توسعه واقعا اقدامی چشمگیر نداشته است و حتی فرمانده ستاد مقاومتی هم (آقای جهانگیری) حرفی برای گفتن و استدلالی برای اثبات نداشت؛ نه پاسخگوی فساد اقتصادی بودند، نه پاسخگوی روند نظام بانکی، نه برنامه ای برای سامان دهی قانون هدف بندی و نه تدبیر و راهکاری برای توسعه صادرات و جلوگیری از خام فروشی نفت و این تا بدان جا بود که آقای روحانی افتخار به فروش خام نفت در سطح بالا کرد.

این مناظره نشان داد که دولت گفتمانی درخور حتی اصلاح طلبان هم ندارند و نمی شد گفتمان ویژه ای را که حداقل آن را به گفتمان تدبیر و امید تلقی کرد را به خوبی و شفافیت مورد دقت و ارزیابی قرار داد.

 اما علیرغم تحقیر و حملات گاز انبری آقایان جهانگیری و روحانی به برنامه ها و نظرات طرف های مقابل نشان داد آقایان رئیسی، قالیباف و میرسلیم دارای برنامه ها و اطلاعات و نهایتا گفتمان مشترک با محوریت توجه به مردم، فقر،  تولید، اشتغال، تعاملات هدف مند با جهان، مبارزه با فساد داخلی و استکبار جهانی و نهایتا در مقابل زیاده طلبی های برجامی آمریکا و دیگران ایستادن را دارند و چون گذشته ای چالش برانگیز مثل دولت یازدهم ندارند  و می توانند اعتماد مردم را جلب کنند.

عصبانیت ویژه آقای روحانی در قسمت جمع بندی و پرخاش بی مهابا

به آقای رئیسی و قالیباف که البته برخی از ارزش های انقلاب و دستگاه ها و ارکان های نظام را هم زیر سوال می برد (قوه قضاییه، دادگاه ویژه روحانیت و ....) قطعا مورد نقد اصلاح طلبان و طرفداران آقای روحانی قرار خواهد گرفت.  

و نه تنها کمکی به افزایش آراء اش نخواهد کرد بلکه کاهش آن را نیز در پی خواد داشت.