رحیم ابوالحسنی درباره طرح تغییر نظام ریاستی به پارلمانی در کشورمان به خبرنگار سیاسی خبرگزاری موج گفت: نظام پارلمانی اگر مقتضی شرایط سیاسی و اجتماعی یک کشور باشد، نظام بسیار خوبی است. در نظام پارلمانی مجلس توسط احزاب تشکیل می شود و هر تفکری و گفتمانی که اکثریت را در دست داشته باشد می‌تواند دستگاه اجرایی را شکل دهد و متناسب با مطالبات جامعه عمل کند. در این شکل از نظام، مجلس قدرتمند و تعیین کننده است.

وی افزود: نظام پارلمانی در واقع تلاشی برای مقابله با اقتدارگرایی در کشورهایی بوده است که انقلابیون در نظر داشتند ریشه استبداد را در همان ابتدای امر از بین ببرند. آن‌ها بقای هرگونه اقتداری را مضر می‌دانستند. انگلستان و بلژیک نمونه‌ای از این کشورها هستند. در این نوع نظام ها مردم توسط احزاب مدیریت می‌شوند.

این فعال سیاسی خاطر نشان کرد: اما برخی کشورها مانند آمریکا که نظام ریاستی دارند نمی‌خواستند کل قدرت در دست یک قوه باشد و با نگه داشتن بخشی از قدرت در دست مردم، درصدد ایجاد تعادلی میان قوا بودند.

ابوالحسنی تاکید کرد: در دوران پس از انقلاب ۵۷ در ایران، نظام پارلمانی در دستور کار قرار گرفت اما پس از اصلاح قانون اساسی در سال ۶۸، مجلس تضعیف شد چرا که نه تنها بخشی از قدرتش به قوه مجریه انتقال یافت بلکه در تعیین وزرا هم نقش چندانی نیافت. در ادامه این روند احزاب سیاسی هم شکل نگرفتند که متاثر از قانون انتخابات کشور بود.

نظام پارلمانی در نبود احزاب حذف آرای مستقیم مردم را دنبال دارد

وی ادامه داد: در شرایط کنونی تغییر نظام ریاستی به پارلمانی بدون وجود احزاب فعال، کار درستی نیست. زیرا در نبود احزاب به عنوان پل ارتباطی میان مردم و حکومت و یک قانون انتخابات کامل، برداشتن نظام جمهوری به معنای حذف آرای مستقیم مردم خواهد بود و این کار خطرناکی است. از این رو به نظر من نظام پارلمانی در این شرایط، قدرت نخست وزیر در حد منشی دفتر خواهد بود.

این کارشناس مسائل سیاسی در پاسخ به این سوال که آیا اثرگذاری مردم در نظام پارلمانی نمی‌تواند از طریق انتخاب نمایندگان مجلس باشد گفت: تا زمانی که احزاب حلقه واسط میان مردم و نظام سیاسی نباشند، مردم نقش چندانی در تحولات سیاسی کشور نخواهند داشتند. زیرا شهروند تنها، نمی‌تواند در اعمال قدرت نقشی زیادی ایفا کند.