، قریب به دو سال از قدرت گیری مجدد طالبان در افغانستان و قبضه کردن قدرت در این کشور به دست این گروه می گذرد. رویدادی که سبب شده تا بسیاری از ناظران و تحلیلگران مسائل راهبردی، اشغالِ ۲۰ ساله این کشور توسط آمریکا و ناتو را یک اقدام بی‌معنا و پوچ و البته شکستی بزرگ برای آن ها ارزیابی کنند. با این حال، افغانستان با ظهور مجدد طالبان در عرصه قدرت سیاسی و حاکمیتی این کشور، با سیل قابل توجهی از چالش و بحران ها مواجه است که هنوز چشم انداز روشنی جهت تدبیر مشکلاتِ آن ظاهر نشده است.

اساسا به همین دلیل است که بسیاری نسبت به آینده افغانستان هشدار می دهند و معتقدند که بایستی کنشگری فعالی با محوریت مخاطب قرار دادنِ مشکلات افغانستان و مردم این کشور در دستورکار قرار گیرد. در این راستا، مردم افغانستان در شرایط کنونی با ۳ چالش عمده رو به رو هستند.

اولا، بر اساس آمارها و اطلاعات نهادهای رسمی و بین المللی، مردم افغانستان در شرایط کنونی با ناامنی غذایی و بحران گرسنگی به نحوی گسترده دست و پنجه نرم می کنند. به طور خاص "برنامه جهانی غذا" به تازگی به این مساله اشاره داشته که قریب به 16 میلیون نفر از مردم افغانستان نمی دانند که وعده غذایی بعدی آن ها از کجا تامین خواهد شد.

معادله ای که با توجه به تشدید فقر در این کشور و البته بالارفتن آمار بیکاری در آن، ابعاد و ماهیت جدی تری را به خود می گیرد. اساس به همین دلیل هم است که بسیاری از سازمان ها و نهادهای مدنی خواستار ارائه کمک‌های بین المللی به مردم افغانستان و خارج کردن آن ها از شرایط بحرانی هستند. با این همه، جریان حاکمیت کنونی افغانستان که در کنترل گروه طالبان است، هنوز تدبیر روشنی را برای حل این مساله از خود نشان نداده است.

دوم اینکه جامعه افغانستان نیز همچون بسیاری از جوامع دیگر، جامعه ای متنوع است. با این حال، گروه طالبان تکثر سیاسی و فرهنگی در این کشور را آنگونه که باید و شاید به رسمیت نمی شناسد و شاهدیم که قدرت سیاسی در این کشور علی رغم درخواست های فراوان از طالبان، صرفا در دستان این گروه قبضه شده و بقیه جریان های سیاسی و اجتماعی در افغانستان حذف شده اند و فرصت ابراز عقیده و تفکرات خود را در عرصه حکمرانی افغانستان ندارند.

همین مساله سبب شده تا بخش‌های قابل توجهی از مردم افغانستان و جریان های سیاسی و اجتماعی آن حاشیه‌نشین شوند که این مساله خود یک عقبگرد بزرگ برای مردم افغانستان است.

و در نهیات سوم اینکه مردم در افغانستانِ کنونی چشم انداز روشنی را نیز نسبت به آینده ندارند. در حقیقت، آن‌ها نمی دانند که آینده افغانستان به چه شکل خواهد بود تا بتوانند برای آن برنامه ریزی داشته باشند. در عین حال، شاکله سازوکارهای حکمرانی اقتصادی و سیاسی و اجتماعی و فرهنگی افغانستان در وضعیت فعلی نیز تا حد زیادی امید به آینده را برای طیف‌های قابل توجهی از مردم این کشور تضعیف و کمرنگ کرده است.

در این چهارچوب، ظهور گروه های اپوزیسیون که با نبرد مسلحانه قصد دارند تا در برابر نیروهای طالبان صف‌آرایی کنند و البته اوج گیری تحرکات برخی گروه های تروریستی در افغانستان نیز همه و همه از وجود چشم اندازهای نه چندان روشن برای افغانستان در روزها و ماه ها و سال های آتی خبر می دهند.

در کنار همه این ها، اینکه در وضعیت کنونی هیچ راهکار جامع و قابل اتکایی جهت مخاطب قرار دادن مشکلات و چالش های مختلف، پیش روی مردم افغانستان از سوی سازورکارهای حکمرانی این کشور وجود ندارد و ارائه نمی‌شود و یا بهتر بگوییم ظرفیت های یکچنین مساله ای وجود ندارد نیز خود مولفه ای است که سطح چالش ها برای مردم افغانستان را افزایش می دهد و چند برابر می کند.