، کابینه دولت چهاردهم با هدف تشکیل یک دولت فراجناحی چینش شد. در لیست وزرا هم نیروهای اصلاح طلب، هم اعتدالی و هم اصولگرا مشاهده می شود.

پزشکیان در زمان رقابت انتخاباتی مانند آنچه امروز در سخنانش مطرح می کند بر دو مورد تأکید دارد: استفاده و اتکا به نظرات کارشناسان مجرب و اجرای برنامه هفتم.

در این راستا دولت پزشکیان در همین ابتدای امر باید با مسائل بنیادینی مانند نقدینگی، تورم، تحریم، ناترازی های انرژی،  تنش های منطقه ای و بین المللی روبرو است. در عین حال وی تأکید دارد باید رشد هشت درصدی را محقق سازد. در رسیدن به این هدف که می تواند بحران ارزی، تورم و اشتغال را حل کند، کشور نیازمند قوی تر شدن ساختار بخش خصوصی است. اما بخش اقتصادی درگیر مشکلاتی است که البته بخشی از آن به ساختار بسیار بزرگ دولت، قوانین و حضور بخش خصولتی مربوط است و بخش دیگری مربوط به تحریم ها، مشکلات سوئیفت و نقل و انتقالات مالی است.

در نشست های مختلفی که در چند سال اخیر با حضور فعالین حوزه بخش خصوصی برگزار شده، آنها بارها اعلام کرده اند با شرایط سختی کار می کنند. همزمان باید با دولت و نهادهای خصولیتی رقابت کنند، از سویی به دلیل تحریم ها امکان رونق کار، گسترش بازار صادراتی و جذب سرمایه خارجی برایشان مقدور نیست. قوانین مصوب مجلس هم همواره به نفع بخش دولتی عمل می کند و جای مانور کمی برای حوزه خصوصی وجود دارد.

چالش دیگر دولت تنش های منطقه ای است. درباره درگیری کشور با اسرائیل به ویژه در ماه های اخیر مطالب زیادی منتشر شده است. اما مشکل دولت چهاردهم محدود به تقابلش با اسرائیل و مسئله فلسطین نیست. پزشکیان باید در عین حال با طالبان در مورد حق آبه هیرمند و مسائل مرزی نیز به تفاهم برسد. همزمان کشور در مسئله قفقاز و کریدور زنگزور با جمهوری آذربایجان، ترکیه و اخیراً روسیه نیز دچار تعارض منافع شدیدی شده است.

در همین حال وضعیت در میادین مشترک گازی در خلج فارس نیز خوب نیست. کشور به سرمایه خارجی برای توسعه تأسیسات نفت و گاز احتیاج دارد و در این فاصله، قطر به سرعت در حال توسعه برداشت است. مناقشه بر سر میدان گازی آرش با عربستان سعودی و کویت نیز در جریان است و دورنمای روشنی در این مسئله وجود ندارد.

در بعد جهانی موضوع تحریم های یکجانبه غرب (برای مثال تحریم های اخیر انگلیس علیه سه ایرانی و یک نهاد) همچنان ادامه دارد. تمام طرفین توافق برجام از جمله ایران اعلام کرده اند این توافق دیگر کارایی ندارد و اگر قرار است مذاکره ای صورت بگیرد باید با مبانی جدید باشد. در عین حال چشم اندازی از شروع گفتگوها دیده نمی شود ضمن اینکه مشخص نیست در صورت شروع گفتگوها، کشور تا چند سال دیگر باید معطل بازدهی این مذاکرات باشد. اصلا آیا اقتصاد ایران توان تحول چند سال تعلیق مجدد را دارد؟

بعد دیگری از چالش به حوزه داخل کشور برمی گردد. دولت پزشکیان در حال حاضر با مشکل ناترازی انرژی (برق در تابستان و گاز در زمستان) روبرو است که می تواند بسرعت موجب از کار افتادن بخشی از اقتصاد داخلی و بروز اعتراضات اجتماعی شود. در همین حال موضوع ساماندهی به اتباع خارجی، روند صعودی تورم و رشد نقدینگی نیز موجب مشکلات معیشتی زیادی برای مردم شده است. نارضایتی ها در میزان مشارکت در انتخابات مجلس دوازدهم و ریاست جمهوری امسال خود را نشان داد. در این رابطه پزشکیان بایستی در انتخاب سیاست هایش ریزبینی زیادی داشته باشد تا بتواند بدون دامن زدن به نارضایتی ها، مشکلات را به صورت بینادین حل کند.

البته که تمامی این بحران‌ها، یک شبه به وجود نیامده اند و این دولت نیز توانایی حل همه آنها را در مدت چهار سال نخواهد داشت، اما می تواند مسیری را ریل گذاری کند که در دولت های بعدی نیز ادامه پیدا کند، تا کشور به تدریج شاهد رفع و گذر از این مشکلات باشد.

نکته مهمتر اینکه مسائل مربوط به تنش های منطقه ای نیازمند همکاری «میدان و دیپلماسی» است. در اینجا فقط راهکارهای وزارت خارجه راهگشا نخواهد بود. تعیین سیاست های منطقه ای به ویژه در حوزه محور مقاومت، با همکاری نهادهای دیگر صورت می گیرد. دولت چهاردهم باید بتواند این همکاری را به نحوه تنظیم کند که منفعت اول و اصلی ماجرا را مردم داخل ایران ببرند.