به گزارش سارا کنعانی خبرنگار خبرگزاری موج، جلسه «هنر کیارستمی با گوشه‌هایی از کلام و آثار او به روایت امیر پوریا» شامگاه جمعه دوازدهم شهریور در سالن شماره دوی چارسو برگزار شد و حامد بهداد که در این جلسه حاضر بود، پس از پایان برنامه در مورد اهمیت برگزاری چنین جلساتی صحبت کرد. حامد بهداد گفت: می‌دانستم که این برنامه را از دست نمی‌دهم. اگر قرار باشد در مورد احساس شخصی خودم نسبت به کیارستمی صحبت کنم باید بگویم او را به مرور شناختم. ضرباهنگ معرفت نسبت به ایشان در من، ضرباهنگی ناگهانی و تند نبود. من ایشان را حتی به سبب تماشای فیلم‌هایش نبود که به خوبی شناختم، چراکه شاید سینما را جور دیگری شناخته بودم یا سینمای دیگری را دوست می‌داشتم. با دیدن آقای کیارستمی و آشنایی با خود ایشان بلافاصله طرز تلقی من از این فیلمساز و به خصوص سینمای او عوض شد. در اوایل سال‌های کاریم بود که از ایشان دعوت به همکاری داشتم. افتخاری بود که نصیب من شد و خیلی لذت بردم. او در ادامه تأکید کرد: من می‌دانستم این برنامه را از دست نمی‌دهم به این دلیل که مطمئن بودم میزان دیگری به شناخت من درباره عباس کیارستمی اضافه می‌کند. چه چیز در ایشان هست که قبل از هر چیز دیگر برای من مهم است؟ راستش، من یک تصویر شبیه به یک کاریکاتور می‌بینم. من یک نقاشی کودکانه را می‌بینم با این مضمون که همه کارگردان‌ها از پشت چیزی که شبیه به دستگاه شهر فرنگ است همه جا را می‌بینند. یعنی اگر سینما را به آن دستگاه شهر فرنگ تشبیه کنیم ، همان دستگاهی که تنها یک روزنه برای تماشا دارد، من کیارستمی را می‌بینم پیشگام همه مشغول تماشاست و سایر سینماگران پشت سر او در صف ایستاده‌اند. تا ایشان چشم از این روزنه بر ندارد نوبت به دیگران نمی‌رسد. بهداد همچنین گفت: شناختی که عباس کیارستمی از جهان شخصی خودش داشت برای من خیلی اهمیت داشت. مرور آثار او دوباره به من خواهد افزود. شاید من شناخت مکفی از هنر و ادبیات و سینما و تئاتر و ... ندارم اما آنقدری می‌فهمم و می‌دانم و درک می‌کنم که ما تحت هر شرایطی باید این موجود یگانه را حفظ می‌کردیم. حالا رفتن و نبودن او درسی بزرگ را برای ما باقی گذاشته است. فیلم‌هایی که برای دانشجویان و علاقمندان به سینما گذاشته برای دیگر اقشار جامعه هم مفید است اعم از تحصیل کرده‌ها و تحصیل نکرده‌ها. این برنامه یک اسکرین شات جامع و مفید بود و من حقیقتا لذت بردم. کیارستمی را باید به همین شکل کوتاه و فشرده به همه شناساند. این موضوع حقیقت یک حسرت را ثابت می‌کند و اینکه ای کاش نگه‌اش می‌داشتیم. تحت هر شرایطی باید از این گوهر یگانه محافظت می‌شد. حالا با دیدن این فیلم‌ها در چنین برنامه‌هایی و با شناسایی مجدد ایشان یا شناسایی او توسط دیگر اقشار جامعه ، آنان، آن ای کاشی را که امروز فریاد می‌زنیم درک می‌کنند. آن روز می‌فهمند که قصد ما نه اهانت است و نه توهین و نه پرخاش. این فقط یک فغان است. این آخرین عکس‌العمل ماست. این عجز ما و اینکه دیگر دست‌مان به هیچ کجا بند نیست آخرین عکس‌العمل ماست. اگر مردم این فیلم‌‌ها را ببینند و در جلساتی مشابه شرکت کنند شاید ما را درک کنند.   عکس: امیر خدامی