، طبق تصمیم شورای صنفی نمایش و موافقت سازمان سینمایی نهایتا هشت فیلم برای اولین‌ اکران سال جدید معرفی شدند که فیلم ها شامل فیلم‌های «بامبولک» به کارگردانی آرش معیریان، «پسر دلفینی ۲» ساخته محمد خیراندیش، «پیشمرگ»، به کارگردانی علی غفاری، «رها» ساخته حسام فرهمند، کمدی «دایناسور» به کارگردانی مسعود اطیابی، ‌ «عینک قرمز» به کارگردانی حسین مهکام، کمدی «کوکتل مولوتوف» به کارگردانی حسین امیری دوماری و «موسی کلیم الله» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا بودند.

اگرچه سال ۱۴۰۴ را با تعطیلی لیالی قدر آغاز شد و فعالیت سالن‌های سینما از چهارم فروردین‌ شروع گردید اما  تا پایان تعطیلات نوروزی بدون وقفه ادامه داشت و آمارهای اکران فیلم ها  در ۱۲ روز نیمه نخست فروردین‌ماه سال جاری ۳۸ هزار و ۹۸ سانس را نشان می دهد.

نهایتا  ۱ میلیون و ۲۲۱ هزار مخاطب  در این ایام به سینماها آمدند و درآمد گیشه به  ۱۱۵ میلیارد و ۷۶ میلیون تومان رسید که در مقایسه با سال گذشته  ۷۴درصد در فروش گیشه و ۲۵ درصد به لحاظ مخاطب رشد داشته است.

از جمع نهایی گیشه، ۱۰۰ میلیارد و ۸۸۷ میلیون آن‌ متعلق به اکران نوروزی امسال و ۱۴ میلیارد و ۱۸۹ میلیون‌ نیز متعلق به اکران آثار سال گذشته بوده است.

همچنین ۱ میلیون و ۷۸ هزار نفر به تماشای ۸ فیلم اکران نوروزی امسال نشستند و ۱۴۳ هزار نفر نیز مخاطبان فیلم‌های سال گذشته بودند. این آمار برای مدت مشابه سال گذشته، ۹۷۷ هزار مخاطب با گیشه ۶۶ میلیارد و ۶۰۴ میلیون تومان بوده است.

فیلم عینک قرمز ضعیف‌ترین عملکرد گیشه نوروزی  را داشته است 

بهترین عملکرد اکران نوروز در اختیار کمدی دایناسور قرار داشت که با ۴۰۶ هزار مخاطب توانست ۳۸ میلیارد و ۸۰۰ میلیون تومان بفروشد.

کوکتل مولوتف نیز به رتبه دوم رسید و توانست با جذب ۲۰۶ هزار مخاطب، به گیشه ۲۰ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومانی برسد.

موسی کلیم‌الله نیز ۲۰۲ هزار مخاطب داشت و ۱۸ میلیارد و ۴۰۰ میلیون تومان فروخت.

هفتاد۳۰ چهارمین فیلم پراقبال نیمه نخست فروردین امسال بود که با ۱۳۷ هزار مخاطب، به گیشه ۱۳ میلیارد و ۷۰۰ میلیون تومانی رسید.

رها، ۹۴ هزار نفر را به سینما کشاند و توانست ۱۰ میلیارد تومان بفروشد.

پسر دلفینی۲ نیز با ۷۲ هزار مخاطب، گیشه خود را در مرز ۶ میلیارد و ۵۰۰ میلیون تومانی دید.

پیشمرگ که سیمرغ مردمی جشنواره فجر را در کارنامه دارد، ۶۴ هزار مخاطب داشت و ۴ میلیارد تومان فروش داشت.

بامبولک نیز با ۳۷ هزار مخاطب، ۳ میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان فروخت.

ضعیف‌ترین عملکرد گیشه نوروزی به فیلم عینک قرمز اختصاص داشت که با جذب ۷۳۴ مخاطب، تنها ۶۶ میلیون تومان گیشه داشت.

مردم برای فرار از سینمای ارگانی به دیدن فیلم کمدی روی آوردند

محمد قربانی منتقد سینما در خصوص وجود تنوع در اکران‌های نوروزی در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری موج ، اظهار داشت: یکی از ویژگی‌های یک سینمای بالنده این است که بتواند در ژانرهای مختلف و برای همه علاقه‌مندان سینما فیلم داشته باشد، این که در لیست اکران نوروزی امسال فیلم‌های کمدی، تاریخی، دفاع مقدسی، انیمیشن و… قرار گرفته‌اند اتفاق خوبی است، البته این کافی نیست چرا که باید دید آیا این فیلم‌ها به لحاظ کیفی هم دارای استانداردهای لازم هستند یا خیر، بنظرم من پاسخ این سوال منفی بوده و تماشاگر ایرانی نسبتی با کلیت سینمای ایران ندارد. 

وی در خصوص آسیب‌های تمایل مخاطب کنونی سینمای ایران به ژانر کمدی، افزود: اگر کمدی که در سینمای ایران ساخته می‌شد، کمدی استانداردی بود، این مسئله جای نگرانی نداشت و طبیعی بود، اما متاسفانه در دو دهه اخیر ذائقه تماشاگر ایرانی با کمدی مسموم شده است، مردم در واکنش به دوگانه سینمای شبه اجتماعی- سینمای ارگانی، ترجیح داده‌اند کمدی ببینند و همین مسئله موجب اقبال همگانی به فیلم‌های کمدی شده است. 

تنها ژانر زنده و پویای ما انیمیشن است

این منتقد سینما با عنوان اینکه غالب این فیلمها بسیار بی‌ارزش هستند، خاطرنشان کرد: در حال حاضر ساخت فیلم‌های نوستالژیکی که داستانشان در دهه ۶۰ یا قبل از انقلاب می‌گذرد مانند زودپز، صددام و کوکتل مولتف  باب شده است.

قربانی عنوان کرد: کاملا مشخص است که نشسته‌اند و فکر کرده‌اند که چطور می‌شود از تب کمدی‌های نوستالژیک پول درآورد و دست به کار شده‌اند. 

وی با بیان اینکه قبل انقلاب و دهه ۶۰ امروز دیگر متولی ندارد، تصریح کرد: حکومت پهلوی ساقط شده و مدیران دهه ۶۰ نیز که مخملباف‌ها را تربیت کرده‌اند، امروز سوپرلیبرال شده‌اند، دستمایه اصلی کمدی‌های نوستالژیک هم شوخی با سیاست‌های آن دوران‌ها، خط قرمزها و محدودیت‌هایشان است. 

این منتقد سینما در خصوص اکران‌های نوروزی، گفت: من رها، موسی کلیم الله، پیشمرگ و پسر دلفینی را دیده‌ام، همه این فیلم‌ها ارزش یک بار دیدن را دارند؛ به خصوص پسر دلفینی که پیشنهاد می‌کنم خانواده‌ها با فرزاندانشان برای تماشای آن به سینما بروند؛ امروز تنها ژانر زنده و پویای ما که به آینده‌اش امیدی هست، انیمیشن است.