خبرگزاری موج؛ زهرا نعیمی /بعد از ورود بخش خصوصی به عرصه ساخت‌وساز سالن‌های نمایش، حالا دیگر همه راه‌ها برای اهالی تئاتر به تئاترشهر ختم نمی‌شود. از سال ۸۸ افرادی با ارائه طرح‌هایی، تصمیم گرفتند از قالب دولتی تولید آثار هنری بیرون بیایند. از همان زمان پروژه تئاتر خصوصی با مشارکت بخش‌های فعال اقتصادی غیردولتی دهان به دهان چرخید تا اینکه کلنگ ورود بخش خصوصی به عرصه ساخت‌وساز سالن‌های نمایش با راه‌اندازی سالن حافظ در سال ۸۹ زده شد و با تاسیس تماشاخانه‌هایی چون «پارین»، «تالار ایوان شمس»، «خانه نمایش آو»، «تماشاخانه رومنس»، «تماشاخانه سه نقطه»، «سالن استاد مشایخی»، «تماشاخانه باران» و…ادامه یافت و ظرفیت تازه‌ای به تئاتر تهران اضافه کرد. موضوع اجرای تئاتر در بخش خصوصی تاثیری قابل توجهی بر اقتصاد تئاتر ایران داشته است. وجود سالن‌های متعدد خصوصی در سطح شهر مردم را بیش از پیش به سمت تئاتر هدایت می‌کند و باعثشده است تئاتر کمی پررونق شود.خصوصی شدن تئاتر ایران، یک شبه شدنی نیستراشین امامی کارگردان جوان تئاتر کشور در مورد خصوصی سازی سالن های تئاتر در گفتگو با خبرنگار موج گفت: به دلیل بالا رفتن رقابت در این عرصه، تئاتر باید به سمت خصوصی شدن برود. سالن های خصوصی به وجود آمده در شهر در مقایسه با سالن های تئاتر دولتی بعضا بهتر بوده و امکاناتی که به بعضی از گروه‌ها می‌دهد، به مراتب بهتر است.افزایش آمار اجرای نمایش در سالن‌های خصوصیوی با اشاره به آمار اجراها در تهران می‌گوید: آمار اجراهای در حال برگزاری در تهران خیلی بالا رفته است و این دلیلی برای رقابت بین گروه‌های تئاتری شده است و همین امر باعثشده مردم در سبد خانواده خود تئاتر را اضافه کنند و امید آن است که هر روز سالن‌هایی با امکانات بهتر ساخته شود و تئاتر به طور کامل و به صورت واقعی به بخش خصوصی سپرده شود. امامی در ادامه در مورد حمایت دولت و بودجه‌ای که صرف تئاتر کشور می‌شود، اضافه کرد: در همه عرصه‌ها نیاز داریم دولت حمایت کند این موازی بودن تئاتر خصوصی و دولتی اتفاق خوبی است و اینکه بخواهیم جلوگیری کنیم و نخواهیم تئاتر خصوصی شود، اندیشه غلطی است.به فکر احیای سالن‌های قدیمی تئاتر در کشور باشیماین کارگردان همچنین با اشاره به اینکه باید به فکر احیای سالن‌های قدیمی تئاتر در کشور باشیم، گفت: در حال حاضر چند سالن دولتی داریم که نزدیک به ۹۰ درصد از آنها احتیاج به بازسازی و یا حداقل بهسازی دارند ولی متأسفانه این اتفاق نمی‌افتد و در حق این سالن‌ها بی‌انصافی می‌شود. گاهی اگر یک مقدار از هزینه جشنواره‌های مختلف که هیچ سودی هم ندارند، کم شوند و از بودجه آن استفاده‌های بهینه و درستی صورت گیرد، می‌توان با صرفه‌جویی‌های درست سراغ بهسازی و احیای سالن‌‌های قدیمی شهر رفت. وی در ادامه اظهار کرد: همین چند سالن دولتی باقی مانده هم باید به صورت مشارکت خصوصی – دولتی اداره شوند. یعنی یک بخشی از سالن به لحاظ امکانات زیر نظر نهادهای خصوصی قرار بگیرد و دولت تنها از طریق مصوبات بودجه‌ای خود بخشی از هزینه‌های سالن‌ها را تامین کند.تئاتر خصوصی و ایجاد یک موج جدیدکارگردان تئاتر «مهراوه عشق» در خصوص کیفیت تئاتر ها در برابر تعداد زیاد اجراها، گفت: در ابتدای آغاز هر کار آزمون و خطاهایی وجود دارد که در ادامه قطعا جهت خود را پیدا می‌کند و کیفیتش به مراتب بالا می‌رود. در حال حاضر موج جدیدی برای دانشجویان به وجود آمده و فارغ التحصیلانی که ادعا می‌کنند و علاقه دارند تئاتر کار کنند، با انبوهی از سالن‌های خصوصی مواجه هستند که در ابتدا باید با همت مالی با کمک کل گروه اجرا خود را روی صحنه ببرند. از بین این گروه‌های تئاتری، گروه‌هایی برجسته و شناخته شده می‌شوند که به مرور زمان وقتی تماشاچیان کار آنها را می‌بینند، برایشان نام گروه نمایشی مهم است و می‌گویند ما کار فلان گروه را تماشا کردیم نه فقط به یک نمایشنامه و اینگونه نیست که یک سالن خاص و یا حتی بازیگر سرشناس مد نظرشان باشد. یک مقدار سال‌های اول ممکن است درصد موفقیت به لحاظ رضایت تماشاچی پایین باشد ولی قطعا سال‌های آینده، اتفاق‌های خوبی می‌افتد و نتیجه کار درخشان‌تر خواهند شد. او گفت: اگرچه پا گرفتن تئاتر خصوصی نیازمند پیش زمینه‌های متعددی چون ساخت سالن‌های خصوصی، شکل گرفتن گروه‌های نمایشی، کاهش نظارت‌ها و گسترش فرهنگ تماشای تئاتر در جامعه است اما برداشته شدن قدم‌های اول می‌تواند راه را برای ادامه مسیر باز کند. قطع وابستگی تئاتر به بودجه دولتی به بریدن بند ناف نوزاد می‌ماند که برای ادامه زندگی مستقل از مادر اجتناب ناپذیر است. خصوصی‌شدن تئاتر ایران یک شبه‌شدنی نیست و درآینده می‌توان امیدوار بود مدیریت چنین مراکزی به طور کامل در اختیار گروه‌های تئاتری و هنرمندان گذاشته شود. درپی افزایش مخاطبان و تقویت بنیه مالی هنرهای نمایشی کشور، می‌توان انتظار داشت بخش خصوصی نیز وارد عرصه سالن‌سازی شود و به‌تدریج دیگر تکه‌های پازل تئاتر خصوصی کشور را تکمیل کند.تولد سالن‌های خصوصی به تقاضاها پاسخ دادمصطفی محمودی کارشناس تئاتر درباره وجود سالن‌های دولتی و تاثیر آن بر اقتصاد تئاتر به خبرنگار خبرگزاری موج گفت: یکی از مشکلاتی که ما در چند سال گذشته در حوزه تئاتر داشتیم، کمبود سالن‌های خصوصی و افزایش تقاضای کارگردانان و گروه‌هایی بوده که می‌خواستند حاصل زحمت‌های خود را روی صحنه ببرند. تولد سالن‌های خصوصی تا حد زیادی توانست به این تقاضا پاسخ دهد و شرایطی را به وجود بیاورد که می‌توان آن را امیدوار‌کننده ارزیابی کرد، اگر چه هنوز تناسب مناسبی میان سالن‌های خصوصی تئاتر با جمعیت فعال در این حوزه در تهران وجود ندارد اما طی پنج سال گذشته که از شروع به کار سالن‌های خصوصی گذشته است، توانسته به بخش زیادی از این تقاضا‌ها پاسخ دهد. وی تاکید کرد: بخش دولتی به خصوص در حوزه تئاتر دیگر قادر نیست سالن تئاتر بسازد، بنابراین می‌بایست راهکارها و ساز و کارهایی اندیشیده شود که بخش خصوصی را حمایت کنند و این بخش به سمت راه‌اندازی و ساخت سالن‌های تئاتر و مدیریت این ماجرا برود.بودجه تئاتر کشور یک شوخی بزرگ استکارشناس و مدرس تئاتر درباره بودجه‌ای که دولت برای تئاتر درنظر گرفته است، گفت: کل بودجه‌ای که برای تئاتر کشور در نظر گرفته شده بیشتر یک شوخی بزرگ است. با توجه به میزان اقبالی که در کشور نسبت به تئاتر وجود دارد و با توجه به تعداد تحصیل کرده‌های این رشته افرادی که شاید غیر مستقیم و مستقیم نزدیک به ۲۰ هزار نفر در این زمینه مشغول هستند بودجه هایی که در این سال‌ها به تئاتر اختصاص داده شده بودجه‌هایی نبوده است که حتی بخواهد کفاف فعالیت‌های عملیاتی را بدهد چه برسد به آنکه بخواهد به سمت سالن‌سازی برود. طبیعتا اگر بودجه‌ای هم برای سالن‌سازی در نظر گرفته شود، مثل خود بودجه تئاتر شوخی است چون رقمی که برای سالن‌سازی در نظر گرفته شده است در حد ساخت یک اتاق جواب می‌دهد نه در حد ساخت سالن تئاتر. این هم به این خاطر است که ساخت سالن تئاتر یک الزاماتی و استانداردهایی دارد که بدون توجه به آنها، نمی‌توان سراغ ساختش رفت. و اگر این استانداردها رعایت نشود با سالن‌های کوچک و بی‌خاصیتی روبه‌رو می‌شویم که ابتدایی‌ترین اصول ساخت را رعایت نکرده‌اند و گسترش چنین سالن‌هایی خود به خود منجر به عقب‌رفت در حرکت تئاتر خواهد شد. وی با اشاره به ساخت و بازسازی سالن‌های دولتی از جمله تئاتر شهر گفت: سال‌هاست بحثبازسازی تئاتر شهر سوژه اهالی تئاتر و مطبوعات است هنوز این مشکلات وجود دارد. اصلی‌ترین بنای تئاتری کشور ما قلب تئاتر پایتخت هنوز از این مسائل و نقصان‌های مالی رنج می‌برد که آن هم ناشی از مسئله بودجه است و تا زمانی که این بودجه معقول و منطقی و مناسب با ظرفیت تئاتر کشور تعلق نگیرد، این مسئله هر چقدر هم مطرح بشود بی‌فایده است. وی درباره آمار بالای نمایش‌های روی صحنه و کیفیت آنها اظهار داشت: شک نکنید نسل جدیدی از بچه‌های جوان و تحصیل کرده که با اندیشه‌های نوینی در تئاتر ورود کردند، بدون تردید کیفیت را بالا بردند. فارغ از کمیت زیادی که هست قریب به روزی ۷۰ کار در سالن‌های مختلف تئاتری و یا غیر تئاتری روی صحنه می‌رود و می‌توان گفت درصد بسیار بالایی از کارها واجد فکر و اندیشه و کیفیت‌های بسیار خوبی هستند و می‌بینیم که بچه‌های دانشجو با شرایط اولیه خود کار‌های دانشجویی را به اجرا می‌رسانند و بعضا کارهایی را به نمایش در می‌آورند که با کارهای بزرگان رقابت می‌کند.چرا گروه‌های حرفه‌ای به سمت سالن‌های خصوصی نمی‌روند؟مصطفی محمودی تاکید کرد: عمده سالن‌های خصوصی به غیر از تعداد انگشت شماری از آنها ظرفیت فضاهای اجرایی محدودی را در حد ۶۰ الی ۷۰صندلی دارند که در شرایط فعلی، گروه‌های حرفه‌ای و بزرگان تئاتر به سمت این سالن‌ها نمی‌روند چرا که با قیمت‌های فعلی بلیط‌ها که در نظر گرفته می‌شود این تعداد تماشاچی نمی‌تواند هزینه‌ها را پوشش دهد. متاسفانه یکی از مشکلات و آسیب هایی که با آن مواجه هستیم ظرفیت محدود سالن‌های نمایشی است.تقاضا بیش از عرضه وی درباره وجود سالن‌های تئاتر خصوصی برای جوانان تازه وارد گفت: بهترین مکانی که باعث می‌شود هم اجرا‌های خوبی در یک سالن خصوصی روی صحنه برود و هم کارهای با کیفیت‌تری از گروه‌های جوان روی صحنه برود، همین سالن‌ها است. در این شرایط تصمیم گیرنده سالن‌های خصوصی هستند که می‌توانند با نظارت و بررسی با کیفیت‌ترین کارها را انتخاب کنند. در حال حاضر این سالن‌ها متقاضی‌های متعددی برای اجرا دارند و خیلی از سالن‌های خصوصی در حال حاضر تا پایان سال برنامه‌های خودشان را بسته‌اند و این نشان می‌دهد که تقاضا بیش از عرضه وجود دارد و وقتی این وضعیت به وجود می‌آید حق انتخاب با مدیران سالن خواهد بود پس می‌توانند کار با کیفیت را انتخاب کنند.