محمدصالح حجت الاسلامی- خبرگزاری موج: فیلم سینمایی مسخره باز، در چهارمین روز  سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در سینمای رسانه ها به نمایش درآمد. کارگردان این اثر فردی شناخته شده در عرصه تئاتر است که یکی دو اثرش از شهرت بسیاری هم برخور دارند. کالیگولا و می سی سی پی نشسته می میرد آثاری پر فروش با بازیگرانی شناخته شده و حال و هوایی متفاوت بودند که اگر کسی به تماشای آنها نشسته باشد، بعید است که فراموششان کند. اتفاقی که در مورد این فیلم سینمایی هم رخ می دهد.

اولین فیلم همایون غنی زاده را از دو منظر می توان بررسی کرد. وجه تجربه گرایی و فرمالیستی آن و وجه ارتباط با مخاطب و داستانگو بودنش. از منظر اول، باید گفت که جسارت و ماجراجویی یک فیلم اولی، قابل تحسین است و تهیه کننده و سرمایه گذار آن هم باید سر پرشوری داشته باشند تا هر آنچه که این کارگردان نیاز داشته را فراهم کرده اند. از بازیگران حرفه‌ای و گران‌قیمت همچون هدیه تهرانی، رضا کیانیان،  بابک حمیدیان، صابر ابر و استاد علی نصیریان بگیرید تا طراحی و ساخت صحنه و دکوری فیزیکال و کامپیوتری، تصویربرداری خاص و پیچیده، هنرموران پر تعداد و بودجه چهار میلیارد تومانی که برای یک فیلم تک لوکیشن هزینه بالایی است. همه اینها در کنار توانایی کارگردان، قابها و تصاویری را ایجاد کرده که دست کم در ده دقیقه اول مخاطب را کنکاو و حتی جذب می کند و این اثر را هم بهنوعی متفاوت از سایر آثار سینمایی این دوره جشنواره و بویژه ده فیلم اول حاضر در بخش نگاه نو می کند.

اما از منظر دوم باید گفت که احتمالا این فیلم ابزورد و اگزوتیک که درک آن نیاز به پیش زمینه آشنایی با آثار سینمایی و نمایشی متعدد و متنوع و بویژه آثار تئاتری پیشین این کارگردان جوان دارد، در ارتباط با مخاطبی که باید با خرید بلیط و حضور در سینما به بازگشت سرمایه کمک کند به مشکل خواهد خورد. شاید باید یک گام جلوتر گذاشت و گفت که این اثر حتی در برقراری ارتباط با مخاطب جدی تر هم به همین مشکل خوهد حورد چرا که برخی تکرارهای آزار دهنده وداستانی چندپاره مخاطب داستان دوست را جذب نخواهد کرد. 

اصرار کارگردان بر حفظ حال و هوای نمایشی اثر خود ما را به تماشای یک  تئاتر سینمایی می کشاند که اگر جذابیت ها و رنگ و لعاب سینما را از آن بگیریم، تحملش را سخت می کند، گرچه این اثر فضا و مکان و حال و فضای خود را دارد و سعی کرده مسائل اجتاعی یا سیاسی و حتی فلسفی را هم در لایه های زیرین خود قرار دهد که به دلیل اینکه سازنده اش هنوز در فضای تئاتری خود سیر می کند، تبدیل به یک اثر سینمایی کشدار شده که شیرینی اش تو ذوق می زند!