مریم بحرالعلومی کارگردان فیلم سینمایی پاسیو در گفت‌وگو با خبرنگار سینمایی خبرگزاری موج در مورد فیلم سینمایی ۲۳ سه نفر که در سومین سئانس از هفتمین روز سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در سینمای رسانه ها به نمایش در آمد گفت: در طی این چند روز اهالی رسانه از من می خواستند که در مورد فیلم های به نمایش در آمده صحبت کنم اما من پرهیز می کردم و می گفتم که باید یک فیلم خوب و با ارزش ببینم تا در مورد آن صحبت کنم.

وی افزود: به نظرم امروز یک فیلم خیلی خوب در این جشنواره دیدم که همه چیز آن به اندازه، درست و واقعی بود.

بحرالعلومی با بیان اینکه من کاملا ماجرای این ۲۳ نفر را می دانم و هم کتابی که در مورد آنها نوشته شده و هم فیلم مستندی که در اینباره ساخته شده را دیده ام. بر همین اساس می دانم که این فیلم روایت خیلی خوبی از این ماجرا داشته است.

این کارگردان جوان در مورد اینکه آیا ریتم این فیلم خیلی کند نبود و یک مقدمه کوتاه و پایانی ناگهانی در آن دیده نمی شد، گفت: در پاسخ به این سوال باید به چند مورد اشاره کنم اول اینکه وقتی ما در چند روز پیاپی چندین فیلم را می بینیم، ناخواسته خسته می شویم و ممکن است نه در مورد این فیلم بلکه بسیاری از آثار دیگر، این احساس به ما دست بدهد که از ریتم کندی برخوردار است.

وی افزود: نکته دوم این است که اصولا اسارت، کند است و بنابراین فیلم نمی توانسته ریتم تندتری داشته باشد.

مریم بحرالعلومی در پاسخ به این سوال که آیا نباید در این فیلم، تلخی و خشونت بیشتری می دیدیم تا لذت آزادی و حس آزادگی بیشتری در مورد این ۲۳ نفر را احساس می کردیم؟ گفت: ببینید اگر به خاطرات این افراد هم مراجعه کنید می بینید که در واقع این دوران سخت اینها به همین شکلی که در فیلم به تصویر کشیده شده است، گذشته؛ چرا که آنها سن کمی داشتند و حتی خودشان هم در خاطراتشان ذکر می کنند که آن دوران مثل بازی ما در کوچه خیابان بود. در واقع شاید حتی درد را هم با انرژی کودکی و نوجوانی درک می کردند.

وی تاکید کرد: به هر حال وقتی سوژه فیلمی زنده و حاضر است، قطعا خیلی نمی توان داستان آن را دست کاری کرد و اغراق شده و  یا کم اثر آن را تعریف کرد و ساخت. همین که همه آن ۲۳ نفر الان به تماشای این فیلم نشسته اند و در نشست رسانه ای اش حاضر شده اند، نشان از صداقت کامل روایت فیلم دارد و گرنه دست کم یک یا دو نفر به نشانه اعتراض به افراط یا تفریط اثر، غیبت می کرد یا انتقادش را به گوش رسانه ها می رساند.

مریم بحر العلومی در پایان در مورد لزوم ساخت چنین آثاری گفت: جای چنین آثاری قطعا خالی است و حتما باید از این دست کار، ساخته شود. به هر حال چه کسی باید واقعیت را برای ما و بویژه فرزندانمان تعریف کند و این فرهنگ را به آنها انتقال دهد؟