به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری موج، مرکز نبشی از روز گذشته میزبان نمایشگاهی با عنوان «چند روزی در میان» به مناسبت سومین سالگرد عباس کیارستمی شده است. در این نمایشگاه آثاری از ۷۹ هنرمند به نمایش گذاشته شده که در کنار آثار اساتیدی چون مرحوم بهمن جلالی یا پیشکسوتانی همچون افشین شاهرودی، آلفرد یعقوب زاده، ابراهیم حقیقی، محمود کلاری، حسن غفاری، مریم زندی، کاوه گلستان و کوروش ادیم ... اسامی سینماگرانی همچون رضا کیانیان، صابر ابر و جعفر پناهی نیز به چشم می خورد. این در حالی است که عکاسان جوان اما توانمند هم در این میان حضور پررنگی دارند.

پرهام دیده ور، کریئیتور این نمایشگاه در گفتگویی با ما در این مورد گفت: دو سال پیش ایده برگزاری چنین نمایشگاهی به ذهنم رسید که آن را با عنوان «یک تکه زندگی» در گالری ایوان برگزار کردم، گرچه به دلیل اینکه در چنین رویدادی کانسپت اهمیت پیدا می کند؛ محل برگزاری در این زمینه اهمیت خاصی ندارد. در آن نمایشگاه، هفتاد و هفت هنرمند به مناسبت هفتاد و هفتمین سال زندگی مرحوم عباس کیارستمی، هر کدام یک تکه از زندگی را به تصویر کشیده بودند.

وی افزود: اولین هدف من از چنین نمایشگاهی، نقدی بود بر نمایشگاه هایی که بعد از فوت این هنرمند و به نام او برگزار می شود که فکر می کنم بعضا، تنها هدفی که ندارند نکوداشتی از عباس کیارستمی است!

دیده ور تصریح کرد: شاید به دلیل شناخت کمی که از این هنرمند فقید دارند، فکر می کنند با استفاده از یک عینک دودی، یک درخت یا المان هایی که در کار کیارستمی بوده، می توانند نکوداشت هنرمندی با جایگاه نه فقط ملی بلکه جهانی را برگزار کرد.

وی با بیان اینکه من خودم از شاگردان عباس کیارستمی بودم، اظهار داشت: ایشان همیشه بر نگاه شخصی هنرمندان تاکید داشتند و خیلی بر اینکه هر آرتیستی از منظر خودش به بازآفرینی محیط پیرامونش دست بزند؛ تاکید می کردند. لذا این مفهوم (کانسپت) را در هر دو نمایشگاه «یک تکه زندگی» و «چند روزی در میان»  ادامه دادم و از هنرمندان خواهش کردم که اثری که معرف نوع نگاهشان هست را ارائه دهند و استقلال فکری خود را حفظ کنند.

پرهام دیده ور افزود: در واقع این نمایشگاه نه در مورد عباس کیارستمی، بلکه تقدیم به ایشان است.

وی در پاسخ به این سوال که دلیلش برای به نمایش گذاشتن آثاری از هنرمندان سینماگر در کنار عکاسان گفت: این سوال دو سال پیش هم به هنگام برگزاری نمایشگاه یک تکه زندگی هم پیش آمد، چرا که در همان زمان هم من حتی از آثار عکاسی نقاشان هم بهره گرفته بودم. به هرحال این نمایشگاه ادعای خاصی بر اینکه نمایشگاهی از آثار عکاسان است ندارد بلکه در توضیحش قید شده «۷۹ عکس از ۷۹ هنرمند».

کریئیتور نمایشگاه «چند روزی در میان» گفت: اتفاقا خیلی از دوستان گله کرده اند که چرا آثار فلان افراد که هنرپیشه هستند و نه عکاس، در این نمایشگاه به نمایش در آمده، ولی واقعیتش این است که مگر عباس کیارستمی عکاس بود؟ این هنرمند فقید در رشته نقاشی تحصیل کرده بود، تیزر فیلم می ساخت، کار گرافیک می کرد، فیلم می ساخت، عکس می گرفت و بعد ها کتاب شعرش را هم بعد از سال ها شعر سرودن منتشر کرد. همان زمان هم افرادی بودند که گله می کردند چرا عباس کیارستمی شعر می گوید یا عکس می گیرد.

دیده ور در ادامه افزود: من فکر می کنم کسانی که امروز نقد به این قضیه دارند در زمان حیات این هنرمند هم قطعا همین گله را به خود او هم داشتند، به هرحال متاسفانه امروز ایشان را از دست داده ایم و کسانی که در آن زمان انگشت اتهام را به سمتشان می گرفتند دیگر امروز آن را مطرح نمی کنند. ولی خب می توان رویکرد آنها را از همین نقدها حدس زد.

وی در مورد فعالیت هنری خودش در زمینه های مختلف عکاسی یا فیلمسازی گفت: خیلی جالب است که تحصیلات من در کانادا در زمینه دیجیتال آرت و گرافیک بوده و عکاسی نخوانده ام؛ ولی به عنوان عکاس شناخته می شوم. دوره های فیلمسازی را هم نزد مرحوم کیارستمی گذرانده ام ولی هرگز فیلمی نساخته ام حتی یک فیلم کوتاه. بنابراین من هم مانند همین دوستانی که نمی توانند عنوان عکاس را به خود بدهند، می توانم بگویم فردی هستم که با هر وسیله ای اقدام به ثبت نگاهم می کنم.

پرهام دیده ور در مورد علت انتخاب آثار سیاه و سفید برای این نمایشگاه گفت: از آنجایی که دنیای افراد متفاوت است و ممکن بود اثری سیاه و سفید باشد و اثر دیگری رنگی، بنابراین در انتخاب آثار سیاه و سفید تعمد داشتیم تا به لحاظ بصری انسجام این نمایشگاه حفظ شود؛ همانطور که به رغم اختلاف ابعاد آثار، قاب ها همه به یک اندازه هستند.

وی افزود: ضمن اینکه عکاسی کلاسیکی که ما می شناسیم سیاه و سفید بوده گرچه با پیشرفت تکنولوژی امروزه عکاسی رنگی را هم نمی توان کتمان کرد؛ اما این سیاه و سفید بودن برای من استعاره ای از مرگ و زندگی هم هست.

این فعال هنری تشریح کرد: اگر مرگ را سفید و تولد را سیاه بدانیم و یا بالعکس؛ می توان این فضای خاکستری یا به قول مرحوم کیارستمی همان «چند روزی درمیان» را، به زندگی تعبیر کرد.