به گزارش خبرنگار رادیو تلویزیون خبرگزاری موج علیرضا آرا بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر که با بازی در نقشی نسبتا متفاوت از آنچه تا کنون از او در تلویزیون دیده شده بود در ایام نوروز و با سریال «دوپینگ» مهمان خانه های مردم بود. با توجه به تفاوت ژانری این سریال و نقش متفاوت این بازیگر، یک گفتگوی تفصیلی با او داشته ایم که در ادامه بخش اول آن را می خوانید.

لطفا در مورد حضورتان در سریال نوروزی دوپینگ کمی توضیح دهید.

 من پیش از این با رضا مقصودی نویسنده و کارگردان و سید امیر پروین حسینی تهیه کننده سریال دوپینگ آشنا بودم اما همکاری نداشتم. زمستان سال گذشته بعد از اتمام کارم در سریال «از سرنوشت» در حال مذاکره برای عقد قرارداد کار دیگری بودم که متوجه شدم کار طولانی مدتی است و بر اساس برنامه ریزی انجام شده باید نزدیک به یک سال خارج از تهران به سر می بردم که به دلایلی که شاید در این مجال نگنجد، امکانش برایم وجود نداشت.

آقایان پروین حسینی و مقصودی به من پیشنهاد نقش «سرهنگ» در سریال دوپینگ را دادند که در ابتدا برایم نگران کننده بود که شاید برای این نقش مناسب نباشم و یا از عهده آن بر نیایم. اما فیلمنامه را خواندم و احساس کردم که می تواند نسبت به نقش هایی که تا کنون بازی کرده ام متفاوت و جالب باشد. به هرحال من چند نقش نزدیک به هم بازی کرده بودم که شاید یکسان نبودند اما از نظر شکل ظاهری، گریم و برخی خصوصیات کاراکترها به هم شباهت داشتند و این می توانست مرا از آن فضای قبلی‌ام دور کند، پس بازی در این نقش را پذیرفتم.

آیا این کار سخت نبود؟

در روزهای اول برایم خیلی سخت اما شیرین بود.

آیا برای خودتان هم بازی در چنین نقشی، کشف یک پتانسیل جدید بود؟

بر خلاف فعالیت های تصویریم که در این چندسال به طور اتفاقی نقش های جدی و بعضا منفی زیادی بازی کرده ام، در سال های فعالیتم در تئاتر، کاراکترهای طنز و کمیک را بسیار تجربه کرده و حدود نیمی از نقش هایی که بازی کرده ام کمدی بوده است. شاید در سال های خیلی قبل در پروژه های تصویری، آن هم در حد چند صحنه کوتاه و یا یکی دو اپیزود، کمدی کار کرده بودم اما تا به حال اینقدر جدی در یک مجموعه طنز حضور نداشتم.

البته دلیل اینکه نقشم در دوپینگ هم کماکان تا حدی جدی به نظر می رسید - که یکی از سختی های کار هم بود- این بود که من در نقش یک سرهنگ نیروی انتظامی بازی کردم که بنابر دلایلی خود را بازخرید کرده و بازنشسته شده است. با توجه به محدودیت ها و حساسیت‌هایی که برای ایفای این نقش ها وجود دارد، نمی توانستیم خیلی ساختار شکنی کنیم و یک شخصیت کاملا کمدی خلق کنیم.

در دوپینگ هم مانند هر کار دیگری که شخصیت یا مکانی متعلق به نیروی انتظامی را به تصویر می کشد، کار تحت نظر یک متخصص و یک مشاور از این نیرو انجام می شد که آنها هم حساسیت های خاص خود را دارند.  بنابراین قوانین و لزوم رعایت برخی ویژگی ها و پرهیز از برخی کارها، دست ما را برای انجام هر کاری می بست و اجازه نمی داد که پا به پای سایر کاراکترها که کاملا رها، طناز و منعطف بودند حرکت کنیم. بنابراین این کاراکتر کماکان جدی تر از بقیه بود و ما سعی کردیم ضمن حفظ ویژگی های این شخصیت، بعضی جاها شیرین ترش کنیم.

آیا شما با فانتزی بودن اثر مشکلی نداشتید و اصولا نظرتان در مورد این ژانر چیست؟

من کارهای فانتزی را خیلی دوست دارم برای اینکه می توانند دریچه تخیل مخاطب و حتی تولید کنندگان را باز کنند و در چنین آثاری چیزهایی را ببینند که در زندگی روزمره و در کوچه و خیابان نمی بینند. یعنی وجود یک بارِ نمایشی اضافه در آن، که به تخیل و رویاپردازی ما بستگی دارد آن را خیلی جذاب می کند.

می دانم که کار کردن در این ژانر سخت تر و پر ریسک است، چرا که در کشور ما امکانات فنی نسبت به کشورهای دیگر صاحب سینما ضعیف تر است و به فانتزی کمتر بها داده شده و در این زمینه کمتر کاری صورت گرفته است.

آیا فانتزی شدن کار را به سمت فضای کودک و نوجوان سوق نمی دهد؟

ناخودآگاه هر وقت ما از فضای فانتزی صحبت می کنیم خیلی ها به خاطر سابقه ذهنی که دارند توجهشان به سمت گروه مخاطب کودک و نوجوان جلب می شود. هر چقدر به تخیل، فانتزی و رویا نزدیک شویم به روحیه جوانی و نوجوانی هم نزدیک می شویم. این ویژگی خیلی قوی‌ای است و حتی اگر اثری مستقیما برای گروه سنی نوجوان ساخته نشود اما فانتزی باشد، این گروه را زودتر جذب می کند چرا که تخیل بیشتری دارند، رویاپردازند و فانتزی‌شان قوی تر است. خیلی ها فکر می کنند که این گونه پروژه ها صرفا متعلق به گروه سنی نوجوان است در صورتی که اینطور نیست و ما در سینمای جهان آثار بسیاری در ژانر فانتزی و تخیلی برای گروه مخاطب بزرگسال داریم.

نظرتان در مورد عادت نداشتن مردم به تماشای فیلم و سریال فانتزی ایرانی چیست؟

تا تولید و پخش چنین آثاری اتفاق نیفتد و مردم با آن مواجه نشوند، بازخوردشان هم مشخص نمی شود و عادت به ژانر جدید هم ایجاد نمی شود. اما قطعا مانند هر کار دیگری، کسانی که برای اولین بار به این عرصه ورود می کنند از نقدهای تند و تیز در امان نخواهند بود و به نوعی در این راه می سوزند. به هر حال هر نوآوری این پیامدها را دارد و گروه هایی که کار نویی را انجام می دهند منتقدین بیشتری دارند ولی به تدریج آن کار جا افتاده و طرفداران خود را پیدا می کند.

ضمن اینکه به نظر من فارغ از کیفیت سریال دوپینگ که در این مورد مردم و منتقدان باید نظر بدهند، این سریال یک اثر فانتزی و کمدی بسیار سالم است ، مخاطب با اثری کاملا خانوادگی روبروست که اتفاقا در این شرایط قرنطینه که اکثر مردم همراه خانواده در خانه بودند و به تماشای تلویزیون می پرداختند، بسیار مناسب بود.

ادامه دارد...