به گزارش خبرگزاری موج، همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان ادعیه روزانه این ماه شریف بسیار جای دقت و تفکر دارد. این دعاهای روزانه که در محافل مذهبی خوانده می‎شود توسط ابن‌عباس از پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم نقل شده است و علمای بزرگ اسلام آنها را در کتاب خود ثبت و ضبط کرده‎اند و ما این ادعیه را از کتاب «‌اقبال الأعمال» سیدبن طاووس عالم بزرگ شیعه نقل می‌کنیم. این کتاب‌ مانند سایر کتاب‌هاى سید از اعتبار و ارزشی ویژه ‌بین علماى شیعه برخوردار است تا جایی که شیخ عباس قمی در « مفاتیح الجنان » بسیار از ادعیه این کتاب استفاده کرده است.

اینک به‌‌مناسبت فرا رسیدن یازدهمین روز ماه مبارک رمضان، دعای این روز به‌همراه توضیحی دربارۀ آن منتشر شده است:

    اَللّهُمَّ حَبِّبْ اِلَیَّ فیهِ الْاِحْسانَ وَکَرِّهْ اِلَیَّ فیهِ الْفُسُوقَ وَالْعِصْیانَ وَحَرِّمْ عَلَیَّ فیهِ السَّخَطَ وَالنّیرانَ بِعَوْنِکَ یا غِیاثَ الْمُسْتَغیثینَ

    خدایا در این ماه نیکی را پسندیده من گردان، و نادرستی‌ها و نافرمانی‌ها را مورد کراهت من قرار ده، و خشم و آتش برافروخته را بر من حرام گردان، به یاری ات ای فریادرس دادخواهان

حجت‌الاسلام حسن شریعت‌زاده کارشناس مسائل دینی به بیان نکاتی دربارۀ دعای امروز ماه رمضان پرداخت و گفت: در گنجینۀ روایات از مسئله احسان بسیار یاد شده، نظر قرآن این است که فقط کار با تقوا موردنظر خداست «إِنَّمَا یَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِینَ». قرآن اشاره می‌کند که عمل نیک از محسن (فرد نیکوکار) به شرطی پذیرفته می‌شود که فرد اهل ایمان، تقوا و معتقد به خدا و روز قیامت باشد، در غیر این صورت عمل خیر حبط می‌شود.

حبط یعنی اگر این فاعل نیک با فعل خوب همراه با هم باشد عمل خیر دچار ازدیاد می‌شود اما اگر این فعل خوب همراه فاعل نیک و خوب یا باتقوا نباشد، دچار حبط می‌شود؛ یعنی این ثواب هر قدر زیاد باشد کم می‌شود و در آخر عمر انسان خدا همه را برایش جبران می‌کند و دیگر با خدا حسابی ندارد اما مؤمن دائم ثوابش رو به ازدیاد است. رسول خدا می‌فرماید خدایا احسان و نیکی را نزد من محبوب و فسق و گناه را نزد من ناپسند قرار بده.

بیان قرآن آن است که نماز یعنی نماز واقعی؛ نمازی مانع بروز فحشا و منکر در زندگی انسان است «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ» مفهوم این دعا آن است که خدایا مرا اهل اقامه نماز قرار بده، توفیق نماز واقعی را به این بنده‌ات مرحمت کن و از گناه مرا دور کن.

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم می‌فرماید آدم عاقل معصیت نمی‌کند زیرا گناه و معصیت نافرمانی خالق و منعم عالم است. چگونه او را نافرمانی کنم حال آنکه تمام هستی و وجودم محتاج اوست؟ خدایا محتاج دستگیری تو هستم و چه نام زیبایی است که امروز با آن تو را صدا می‌زنیم؛ همانکه امیرالمومنین علی علیه‌السلام در دعای کمیل خود را با آن به اوج می‌رساند «یا غیاث المستغیثین».