نوذر شیفی در گفت‌وگو با خبرنگار سیاسی خبرگزاری موج در رابطه با «دومین نشست کمیته تماس منطقه‌ای درباره افغانستان » که در تهران برگزار شد، گفت: در مسئله افغانستان دو دسته از کشورها  نقش‌آفرینی می‌کنند؛ کشورهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای. اصولاً باید دید ثبات در افغانستان به سود کدام‌یک از آنهاست. طبیعی است که به سود کشورهای منطقه‌ای باشد، چون وقتی افغانستان دستخوش بحران باشد این بحران به پیرامون این کشور نیز سرایت می‌کند.

برای مثال، گروه تحریک طالبان پاکستان در افغانستان مستقر است و به نوعی علیه پاکستان اقدام  یا گروه‌های افراطی که در ایران عمل می‌کنند به‌دلیل نزدیکی جغرافیایی از پاکستان وارد کشور می‌شوند، اما ریشه آنها به داخل افغانستان برمی‌گردد. گروه‌های تجزیه‌طلب‌ یغور و حزب‌ التحریر نیز ریشه در افغانستان دارد. بی‌ثباتی در افغانستان به کشورهای همسایه‌اش آسیب می‌زند و طبیعی است که آنها به سمت ثبات‌سازی حرکت کنند.

وی افزود:  ثبات یا بی‌ثباتی در افغانستان تابع سیاست‌های کلی کشورهای فرامنطقه‌ای است. به‌عنوان مثال، آمریکا در قبال بحران‌ها سه رویکرد دارد؛ ایجاد بحران، مدیریت بحران، حل بحران. بسته به اینکه آن بحران چه منفعتی برای آمریکا داشته باشد، یکی از این سه مدل را انتخاب می‌کند. در این رابطه بی‌ثباتی در افغانستان برای آمریکا سودمند است، زیرا شرایطی ایجاد می‌شود که کشورهای همسایه افغانستان که عملاً در رقابت با آمریکا هستند ناامن شوند. بر این اساس، آمریکا بحران افغانستان را «مدیریت» می‌کند تا به پیرامونش تسری یابد؛ بنابراین اجلاس تهران در چارچوب این نگاه منطقه‌ای برگزار شد.

حضور نماینده روسیه در گروه تماس به‌دلیل کشیده شدن ناامنی افغانستان به داخل روسیه است

این کارشناس مسائل منطقه‌ای در خصوص حضور نماینده روسیه در اجلاس تهران بیان کرد: حضور نماینده روسیه در نشست کمیته تماس به نمایندگی از کشورهای آسیای مرکزی بود، زیرا هر تحول و ناامنی در این منطقه بر داخل روسیه نیز اثر می‌گذارد. اتفاق تروریستی که یک ماه قبل در روسیه رخ داد، از طریق گروه‌هایی بود که از مسیر آسیای مرکزی به این کشور وارد شده بودند و ریشه آنها هم به داعش مستقر در افغانستان برمی‌گشت. همچنین موضوع افغانستان به رقابت قدرت‌های بزرگ نیز مربوط می‌شود. اگر آمریکا در افغانستان مستقر باشد برای چین و روسیه نگران‌کننده است.

به نفع طالبان بود که در نشست تهران شرکت می‌کرد

شفیعی درباره عدم‌حضور طالبان در اجلاس تهران اظهار کرد:  این اجلاس در واقع یک گروه تماس بود. فلسفه گروه تماس برای زمانی است که امکان گفت‌وگوی دوطرفه وجود ندارد. در این حالت یک گروه تماس شکل می‌گیرد که یا صرفاً مساعی جمیله به‌کار می‌گیرد بدون اینکه بخواهد به مسئله ورود پیدا کند و اصطلاحاً به شکل کدخدامنشی مسائل را حل کند. گاهی گروه تماس میانجی‌گری می‌کند در این صورت طرح صلح پیشنهاد می‌دهد یا ممکن است به‌دلیل تأثیرات مخربی که بر امنیت کشورها می‌گذارد گروه تماس تشکیل شود. اجلاس تهران از نوع سوم بود.

نماینده سابق مجلس افزود: چون تحولات افغانستان منجر به ناامنی داخلی در کشورهای همسایه‌اش می‌شود، لذا آنها به صورت یپشگام و فعال ابتکاراتی ارائه می‌دهند تا جلوی این اتفاق گرفته شود. این گروه تماس در مرحله مقدماتی در بعد شناسایی چالش‌ها وارد می‌شود و بعد از تمام طرف‌های درگیر می‌خواهد که در آن شرکت کنند. در چنین فضایی، حضور یک‌جانبه طالبان دردی را دوا نمی‌کرد، چون جریان‌های مخالف دیگری نیز در افغانستان حضور دارند.

وی تأکید کرد: با این حال، حضور طالبان می‌توانست فرصت خوبی برایش باشد و از حسن‌نیت کشورهای پیرامون به نفع خودش استفاده کند، زیرا اعضای اجلاس تهران یک دیپلماسی تشویقی در خصوص طالبان به کار گرفته‌اند. آنها پس از سیطره طالبان بر افغانستان همچنان سفارتخانه‌های خود را در کابل حفظ کردند و درجه‌ای از روابط را با طالبان به امید آغاز گفت‌وگو نگاه داشتند. با این وجود، دیدگاه این کشورها این است که طالبان سایر گروه‌ها را نیز در قدرت شرکت دهد؛ بنابراین اگر طالبان از این شرایط استفاده می‌کرد به نفعش بود، چون این گروه به اندازه کافی در داخل مشکل دارد و افزودن یک بحران جدید، برایش دردسر زیادی ایجاد می‌کند.