،  تردیدی نیست که از زمان اجرای موفقیت آمیز عملیات " طوفان الاقصی " در هفتم اکتبر سال ۲۰۲۳ میلادی و متعاقبا حمله گسترده و سراسری رژیم اشغالگر قدس به نوار غزه، بخش قابل توجهی از تمرکز ناظران و تحلیلگران و همچنین نخبگان سیاسی و نظامی-امنیتی منطقه غرب آسیا و البته محیط گسترده ترِ بین المللی، معطوف به این رویدادها شده است.

در این راستا، تحلیلگران مختلف سعی داشته اند چشم اندازهای متنوعی را در مورد جنگ غزه از منظرِ ریشه های وقوع آن، وضعیت کنونی اش، و تبعات و پیامدهای ژئوپلیتیکی‌ِ این جنگ ارائه کنند. جنگی که شمار قابل توجهی از تحلیلگران با اشاره به درگیر شدن طیف متنوعی از بازیگران در محیط منطقه ای در قالب آن، بر این باورند که یک نبرد و درگیری فرامنطقه ای است و به معنای واقعی کلمه می توان آن را یک "بحران بین المللی" ارزیابی کرد. در واقع، شمار یادی از کنشگران در قالب آن ذینفع هستند و از موقعیت کنشگری برخوردارند.

با این حال، در روزهای گذشته، شاهد وقوع یک تحول معنادار از سوی رژیم اشغالگر قدس در بحبوحه جنگ غزه بوده ایم. از این رو، در ابتدا صهیونیست ها با یک حمله موشکی از جولان اشغالی، اقدام به ترور سردار شهید "سید رضی موسوی"، نیروی عالی رتبه سپاه قدس جمهوری اسلامی ایران در کشور سوریه(در حومه دمشق) کردند. تنها اندکی بعد، رژیم اشغالگر قدس در قالب یک عملیات پهپادی، اقدام به شهادت رساندن "صالح العاروری"، نفر دوم جنبش حماس در منطقه ضاحیه بیروت کرد. البته که دو تن از فرماندهان گردان های عزالدین قسام که همراه با العاروری بودند نیز ترور شدند.

در عین حال، به تازگی و در جریان برگزاری مراسم سالگرد سردار شهید حاج قاسم سلیمانی در گلزار شهدای کرمان هم دو انفجار تروریستی به وضوع پیوست که موجب به شهادت رسیدن بیش از ۹۰ تن از هموطنانمان شد. در این میان، اگرچه تروریست های داعشی مسوولیت این حمله را برعهده گرفته اند با این حال، ناظران و تحلیلگران مختلف بر این باورند که با شواهد مختلف می توان دستِ اسرائیل را در این عملیات تروریستی هم مشاهده کرد. از این رو، یک سوال عمده و محوری مطرح می شود: پیام های کنشگری جدیدِ رژیم صهیونیستی در قالب انجام عملیات های تروریستی سه گانه اخیر چیست؟

به نظر می رسد در این رابطه به طور خاص می توان به ۳ پیام عمده و محوری اشاره کرد.

اولا، شاید عینی ترین دلیل رویکرد جدید صهیونیست ها و اشاره آن ها به این مساله که رویکرد تروریستی آن ها در ترور فرماندهان جبهه مقاومت گسترده تر نیز خواهد شد، معطوف به شکست ها و ناکامی های گسترده رژیم صهیونیستی در نوار غزه است. اکنون بسیاری از تحلیلگران و حتی نشریات صهیونیستی معتقدند که رژیم اشغالگر قدس هیچ دستاورد قابل توجهی را در میدان های جنگ غزه کسب نکرده است.

جالب اینکه نه حماس در نتیجه حملات صهیونیست ها ضعیف شده، نه مقام های عالی رتبه این جنبش در نوار غزه ترور شده اند، و نه اسرای صهیونیست در این منطقه آزاد شده اند. معادله ای که حتی سبب شده تا نیروهای ویژه ارتش اسرائیل برای جلوگیری از به بار آمدن تلفات بیشتر برای آن ها و تشدید ناکامیشان در استفاده از زور برای آزادی اسرای اسرائیل، به عمق اراضی اشغالی عقب نشینی کنند.

از این رو، تل آویو با ترورهایی نظیر آنچه اخیرا مشاهده کرده ایم، به نوعی سعی دارد تا حواس افکار عمومی داخلی و بین المللی را از شکست و ناکامی های خود در نوار غزه منحرف سازد و نوعی دستاوردسازی را برای خود داشته باشد. جالب اینکه در همین شرایط که نتانیاهو و متحدان افراطی اش ژست قدرت می گیرند، نشریات اسرائیلی می گویند که کابینه جنگی رژیم صهیونیستی دوام چندانی نخواهد داشت و خیلی زود سقوط می کند.

دوم اینکه رژیم اشغالگر قدس با توجه به ناکامی هایش در جریان جنگ غزه، سعی در گسترده تر کردن دامنه جنگ در سطح منطقه دارد. تئوری که اگر محقق شود، عملا با ورود طیف های متنوعی از بازیگران منطقه ای و فرامنطقه ای به میدان های نبرد، فضای تنفس قابل توجهی را برای رژیم صهیونیستی به عنوان موجودیتی که اکنون در موقعیتی متزلزل قرار دارد، فراهم می سازد. از این رو، صهیونیست ها رو به عملیات های تروریستی در سطح منطقه آورده اند تا هم به زعم خود از گروه ها و جریان های مقاومت در منطقه انتقام بگیرند و هم آن ها را تحریک به انتقام گیری و زمینه سازی برای آغاز یک جنگ فراگیر منطقه ای کنند.

و در نهایت سوم اینکه ترورهای اخیر رژیم اشغالگر قدس در سطح منطقه به خوبی نشان داد که تا چه اندازه این رژیم، از نوعی مصونیتِ پنهان در محیط بین المللی برخورردار است. مصونیتی که عمدتا توسط قدرت های غربی و به طور خاص دولت آمریکا به این رژیم اعطا می شود و در قالب آن یک چک سفیدامضا به صهیونیست ها جهت انجام اقدامات نامشروعشان داده شده است. کافی است توجه داشته باشیم که اگر یکی از دولت های مخالف با جهان غرب دست به یکچنین اقداماتی می زد، غربی ها چه کارهایی که نمی کردند.

معادله ای که نشان می دهد تا چه اندازه نظام بین الملل کنونی جهان، بیش از آنکه قانونمدار باشد، از معادلات قدرت و منفعت پیروی می کند.