به گزارش خبرگزاری موج، در بخش‌هایی از این بیانیه آمده است:

مساله‌ فلسطین، مساله‌ دیروز و امروز نیست. بیش از ۷۰ سال از اشغال آرام فلسطین می‌گذرد و سال‌هاست که مردم فلسطین برای احقاق حقوق اولیه‌ی خود با دستان خالی می‌جنگند و مقاومت می‌کنند. در این میان، علی‌رغم تمام ادعاهای «حقوق‌بشری»، نه تنها دولت-ملت‌های مختلف در راستای کمک به بازپس‌گیری این کشور کار موثری نکرده‌اند که روز به روز، هجوم به حریم مردم فلسطین بیشتر هم می‌شود. در سالیان گذشته، اتفاقا درست در زمان سکوت رسانه‌ها، شهرک‌سازی‌های مستمر اسرائیل تدوام یافته و با اجرای برنامه‌ احداث مناطق یهودی‌نشین در سرزمین‌های اشغالی، بازپس‌گیری سرزمین‌های غصب‌ شده به رویایی دست‌ نیافتنی تبدیل شده است. تصمیم جدید رئیس جمهور آمریکا برای انتخاب بیت‌المقدس به عنوان پایتخت جدید اسرائیل نیز چیزی جز همین پیش‌روی آرام نیست و تنها گوشه‌ای کوچک از این فرآیند را برملا می‌سازد.

سال‌هاست که مسئله‌ی فلسطین، تبدیل به بازی‌های جناحی و کسب منافع برای کشورهایی شده است که از این جدال به نفع خود سود می‌برند. کسی به مردمی فکر نمی‌کند که هر روز برای به دست آوردن حریم خود در خیابان‌ها فریاد می‌زنند. چراکه فریاد آن‌ها آنقدر برای همگان عادی شده است که انگار هیچ‌وقت صدایی نشنیده‌اند. فلسطین برای بسیاری از دولت‌ها تنها به دستاویزی تبدیل شده است که از قِبل آن بخواهند با اعمال نمایشی و تبلیغاتی و طرح ادعاهایی که تنها مصرف داخلی دارند، سیاست‌های خود را موجه جلوه دهند. از طرفی مذاکرات بی‌نتیجه‌ی غربیان برای حل مسئله‌ی فلسطین تنها شبیه به یک بازی بی‌پایان و یک نمایش بزرگ است، نمایشی که پرده‌ی آخرش توسط کارگردانانی در سایه هدایت می‌شود. به همین خاطر است که فلسطین تنهاست.

جنبش‌های اجتماعی اگر تنها یک کارکرد هم داشته باشند، آن اتحاد هرچه بیشتر تمام دغدغه‌مندان جهان و مقاومت جمعی در برابر مستعمران و مستبدان و اشغالگران است. به همین خاطر فعالین و کنشگران باید تمام تلاششان را بکنند تا هرچه بیشتر بتوانند از ابزارهای خود برای خلق این همدلی و اتحاد، استفاده کرده و صدای این اتحاد را بتوانند به گوش جهانیان برسانند.

خارج از جنبش دانشجویی سخت می‌توان گروهی را سراغ گرفت که بتواند از موضعی اصولی وضعیت موجود را نقد کند؛ موضعی اصولی که مسئله را نه با به کار بردن منطق هزینه- فایده‌ی مداخلات بین‌المللی، بلکه با تاکید بر حق مبارزه و سیاست مردمی به شکل حضور تنانه‌ی مردم فلسطین در عرصه‌ی عمومی، به مخالفت با جنگ و ناامنی بپردازد. موضعی که نشان دهد هیچ کشوری حق و صلاحیت آن را ندارد که ساختاری را به زور به کشوری دیگر تحمیل و نقش قاضی بین‌المللی را بازی کند.

ما معتقدیم باید با تاکید بر اصول و بازگشت به ایده‌های اصیل جنبش دانشجویی، راه را دوباره ساخت و نگذاشت که آرمان فلسطین تنها در دستان جریاناتی خاص محدود شود. ما فعالین دانشجویی باید به شکلی نمادین مرزهای بین کشورها را به مثابه‌ی نمود اعمال قدرت دولت‌ها از بین برده و با طرد منطق یک بام و دو هوا و سراپا متناقض «مسئله‌ی ما نیست» بر همبستگی با تمام جنبش‌های مقاومتی و مردمی تاکید کنیم. چراکه مسئله‌ی فلسطین اگر راه حلی داشته باشد، آن راه حل تنها و تنها از رهگذر مقاومت مردمی فلسطینیان و حمایت قاطع ما از  این جریانات مردمی میسر خواهد بود.»