به گزارش ناهید صباحی خبرنگار خبرگزاری موج، در تمام کشورهای جهان یکسری ارزش‌ها و هنجارهای اجتماعی برای منع یا آزادی رفتاری در آن کشور وجود دارد و میزان این ممنوعیت و محدودیت‌ها، بنا به فرهنگ جامعه موردنظر متفاوت است. در ایران نیز، از اواسط دهه هفتاد، با نزدیک شدن فیلم‌های سینمایی به جامعه ایرانی، بیشتر درجه‌بندی سنی مورد توجه قرار گرفت که در برخی موارد، جدیت بیشتری برخوردار بود و در برخی دیگر، شاید از آن به عنوان یک حربه تبلیغاتی یاد می‌شد و البته این نکته بدیهی است که در سینمای ایران، به دلیل نزدیک نشدن سینما و سینماگران به برخی موضوعات، دوری ذاتی سینما از خشونت هالیوودی و البته ساخته نشدن فیلم در ژانر دلهره و وحشت و ...، نمی‌توان به اندازه هالیوود، درجه‌بندی سنی را سراغ گرفت. در حال حاضر دو فیلم سینمایی که بر روی پرده‌های سینما در حال اکران هستند، هر دو ممنوعیت سنی را با خود یدک می کشند.  با توجه به فروش بالای فیلم سینمایی «لانتوری» و «من» با محدودیت سنی منفی ۱۶ سال و منفی ۱۵ سال، می‌توان به راحتی متوجه شد که این محدودیت رعایت نشده است. و این حتی در صفوف خرید بلیت نیز به راحتی قابل مشاهده است. اینکه مبنای این تعریف از کجا آمده به درستی مشخص نیست. و این پرسش مطرح می شود که گیشه های سینما چگونه از ورود این افراد به داخل سالن های سینما جلوگیری می کنند و اینکه اصولا این اتفاق رخ می دهد یا خیر؟ محمدی بلیت فروش سینما استقلال واقع در مرکز پایتخت به موج می‌گوید: ممنوعیتی برای ورود به سالن‌ها وجود ندارد. ما نمی‌توانیم مانع ورود یک فرد ۱۵ ساله که به همراه خانواده برای تماشای فیلم «من» آمده است بشویم، یا اینکه از آن‌ها کارت ملی یا کارت شناسایی بخواهیم. محدودیت سنی فیلم‌ها صرفا یک توصیه است که سازندگان اثر بنا به درخواست وزارت ارشاد مجبور به ثبت چنین اخطاری در تیزرهای فیلم خود می‌شوند تا وزارت ارشاد پروانه نمایش به فیلم مورد نظرشان را بدهد. او می‌گوید این موضوع در تمام سینماها نیز وجود دارد و فکر نمی‌کنم هیچ سینمایی از افراد کارت شناسایی دریافت کند یا مانع ورود آنها شود. وزارت ارشاد نیز بنا به استاندارد های جهانی این ممنوعیت ها را تعیین می کند. البته ما وجود این محدودیت ها را در فیلم هایی که صحنه دلخراشی نیز ندارند مشاهده می کنیم اما وزارت ارشاد بنا به اینکه ممکن است برخی رفتارها در یک فیلم بر روحیه و منش یک نوجوان اثر گذارد، برای آن محدودیت سنی تعریف می‌کند. محمدی با بیان اینکه سابقه ۲۸ سال کار در گیشه سینماها دارد، می‌گوید: در سال‌های اولیه که این اعداد در کنار فیلم‌ها قرار می‌گرفت، نوجوان‌های بیشتری برای تماشای فیلم می‌آمدند و مشتاق‌تر بودند، بدانند چرا محدودیت سنی برای این فیلم گذاشته شده است. اما در سال‌های اخیر گویی برای مردم نیز عادی شده و توجه کسی را به خود معطوف نمی‌کند. انگار نوجوان‌ها نیز متوجه شده‌اند که این اعداد ممکن است برای فروش بیشتر فیلم ها استفاده شده باشد. با توجه به ورود شبکه‌های اجتماعی و سرعت بالای اینترنت کسی مشتاق به فهمیدن علت وجود آن عدد در کنار عکس بازیگران یک فیلم نیست. فیلم‌های سینمایی روز کشورهای دیگر همه به راحتی در اختیار نوجوانان و جوانان قرار دارد. نکته قابل تامل دیگر در این خصوص عدم نظارت درست وزارت ارشاد اسلامی به چگونگی اعمال محدودیت‌های سنی در سالن های سینمایی کشور است که این باعث می‌شود گاهی حضور افراد نوجوان را در صفوف خرید بلیت فیلمی که محدودیت سنی دارد، مشاهده نماییم. برخی منتقدان اعتقاد دارند که سینماگران باید از ورود این افراد به سالن‌ها جلوگیری کنند و برخی دیگر معتقدند این خانواده‌ها هستند که نظارت درستی بر فرزندان خود ندارند. اما هر چه که هست همه می‌دانیم اگر قانونی وجود دارد، باید به درستی اجرا شود یا اساسا لغو شود. وجود ممنوعیت سنی باید بر اساس ضوابط و قوانینی صورت گیرد. اگر تماشای فیلمی برای نوجوانان مناسب نیست از ورود آنها به داخل سینما جلوگیری به عمل آید یا اینکه اگر در اجرای چنین قانونی دست و پایمان بسته است، از زدن چنین برچسب هایی خودداری شود.