به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری موج، همه‌پرسی «آری» یا «نه» به اتحادیه اروپا، روز جمعه با نتیجه ۵۲ به ۴۸ درصد به نفع خروج از این اتحادیه به کار خود پایان داد و از نخستین لحظات اعلام رسمی نتایج، بادهای توفان‌زا، فضای سیاسی بریتانیا و اروپا را در بر گرفت.

رئیس دولت بریتانیا نخستین مقامی بود که با اعلام کناره‌گیری خود، راه را برای اخبار تکان‌دهنده و نگران‌کننده باز کرد و با گذشت بیش از ۳۶ ساعت از اعلام نتایج، این موضع‌گیری‌ها و ابهام‌ها درباره آینده قاره اروپا همچنان ادامه دارد.

مجموعه اتفاقات دو روز گذشته در اروپا و جهان و آثار و تبعات آن بر کشورمان و بر اروپا موضوع گپ و گفتی کوتاه با امینی بود.

نخستین پرسشی که ذهن را در تقابل با نتیجه همه‌پرسی به خود مشغول می‌کند، علل داخلی آن و چرایی گرایش مردم بریتانیا به جدایی از اروپاست.نتیجه به دست آمده در رفراندوم خروج یا باقی‌ماندن در اروپا را باید در موفقیت حزب کارگر در انتخابات معنی و جستجو کرد.

درواقع مردم بریتانیا از آنچه در این کشور در جریان است رضایتمند نیستند تمایلی به ساختارهای یکجانبه‌گرایانه که احساس کنند با هویت آنها در تضاد است، ندارند. حاصل این نارضایتی این بود که علی‌رغم رای مثبت این مردم در سال‌های گذشته به پیوستن به اتحادیه اروپا، به دلیل حس ناکارآمدی اکنون در سیاست‌های انگلستان می‌بینند، تصمیم به خروج از این اتحادیه گرفتند. نتیجه رفراندوم اخیر را می‌توان تبلور نارضایتی‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و حتی اجتماعی دانست که در داخل بریتانیا وجود دارد.

به نظر شما آثار محتمل این نتیجه بر روابط تهران - لندن چه خواهد بود و باید در انتظار چه نوع تغییری در رویه مناسب فی‌مابین باشیم؟

واقعیت این است که هنوز زمان مناسب برای نتیجه‌گیری و پیش‌گویی درباره آینده روابط ایران و انگلستان نرسیده و برای این تصمیم‌گیری هنوز زود است.

با استعفای دولت کمرون و تغییراتی که به‌زودی در کابینه انگلستان رو خواهد داد، عامل تعیین کننده روابط دو کشور، لابی‌ها و کنش‌هایی است که در درون حزب و از سوی دیگر با آمریکا و اروپا اتفاق خواهد افتاد.

تجربه تاریخی به ما نشان می‌دهد که تغییراتی از این دست معمولا آثار مثبتی در روابط دو کشور نداشته است اما به‌طور کلی این‌که انگلستان به‌عنوان یک بازیگر مستقل از اتحادیه اروپا با ایران وارد تعامل شود، متضمن فرصت‌هایی در فرایندهای اقتصادی - سیاسی ما خواهد بود که البته این فرصت‌ها تیغ دولبه هستند.

باتوجه به موضع‌گیری‌های اخیر مقامات اسکاتلند و ایرلند و برخی مقامات اروپایی، احتمال بروز فروپاشی در بریتانیای کبیر و اتحادیه اروپا را تا چه اندازه ارزیابی می‌کنید؟

بدون شک یکی از چالش‌های اصلی این رویداد در داخل بریتانیا، استقلال‌طلبی زیر مجموعه‌هایی مانند ولز, ایرلند شمالی و اسکاتلند است اما این احتمال نیز وجود دارد که این موج به داخل بریتانیا محدود نشود و دیگر کشورهای مجموعه اتحادیه اروپا را نیز تشویق به خروج از این اتحادیه کند.

به‌طور کلی زنگ ملی‌گرایی و استقلال‌طلبی در اروپا به صدا درآمده و سمت و سوی ملی‌گرایی در برخی کشورها مشاهده می‌شود.

این رویه بدون شک منجر به ضعف این اتحادیه خواهد شد اما نمی‌توان امیدی به فروپاشی این اتحادیه داشته باشیم.